Epifaniczny tom 11 – rozdział 3 – str. 213
Wyzwolenie pierworodnych
i naszym spożywaniem Jego. Dowodzi to więc, że słowa „To jest ciało moje … krew moja” oznaczają, że to reprezentuje moje ciało … moją krew. Pamiątkowa myśl tkwiąca w dorocznym święcie Paschy jest także nauczana w wersecie 9 słowami: „i na pamiątkę między oczami twymi”. Dowodzi tego nie tylko słowo pamiątka, lecz także słowo oczy [przeniknięcie, zrozumienie, wiedza], wskazując, że chodzi o akt umysłowy, natomiast zgodnie ze znaczeniem słowa pamiątka chodzi tutaj o umysł w jego funkcji pamiętania. W ten sposób potwierdzona jest symboliczna i pamiątkowa myśl corocznej Paschy. Z faktu tego wynika wniosek, że antytyp dorocznej Paschy – Wieczerza Pańska – jest symbolem i pamiątką antytypicznego Baranka. W ten sposób mamy dodatkowy dowód obalający transsubstancjację, konsubstancjację i instrumentalizację, a potwierdzający pogląd prawdy na Wieczerzę Pańską. W wersecie 9, tak jak w wersecie 3 oraz, jak się przekonamy, w wersetach 14, 16, nacisk jest położony na fakt użycia przez Boga mocy do wyzwolenia Izraela z Egiptu, dokładnie tak jak w antytypie Bóg używa mocy przez Chrystusa, Swoją Rękę, by wyzwolić nas z symbolicznego Egiptu. Chwała za to wielkie wyzwolenie należy się Jemu, nie nam. Werset 10 ponownie podkreśla myśl o obchodzeniu przez Izrael Paschy każdego roku, tak jak Bóg wielokrotnie polecał, szczególnie w obydwu Żniwach, doroczne obchodzenie Wieczerzy Pańskiej, np. każdego roku kładzie na to nacisk Strażnica oraz Prawda, co czyni przez specjalne ogłoszenia i specjalne artykuły, podobnie jak czyni to tom VI, pielgrzymi i starsi.
(69) W wersetach 11-16 Pan powraca do tematu poświęcenia dla Niego pierworodnych z ludzi i zwierząt, o czym była mowa w wersecie 2. Jak stwierdziliśmy powyżej, przy okazji wersetu 5, po wyjaśnieniu myśli wersetu 11, nie będziemy tutaj komentować go bardziej, chociaż w wersecie 5 chodzi o doroczną Paschę, a tutaj, w wersecie 11, o ziemię z odniesieniem do pierworodnych, jak wskazuje na to werset 12. Werset 12 traktuje o tym samym co werset 2 – poświęceniu pierworodnych z ludzi i zwierząt. Podkreśla on jednak pewien szczegół, który nie był wyraźnie stwierdzony,