PRÓBY WYZWOLENIA

2 Moj. 5:1-7:13; 10:21-29  

REAKCJE FARAONA NA PROŚBĘ O UWOLNIENIE IZRAELA – NASILENIE UCISKU – POSTĘPOWANIE NADZORCÓW – ODPOWIEDŹ MOJŻESZA, BOGA I IZRAELA – GENEALOGIA EPIFANII – POSUNIĘCIA I KONTRPOSUNIĘCIA – DZIEWIĄTA PLAGA – ODRZUCENIE KOMPROMISÓW – UPADEK PYCHY

      Obecny rozdział rozpoczniemy od analizy 2Moj. 5. Jest tu przedstawione postępowanie faraona, przeciwdziałające pierwszym wysiłkom Mojżesza i Aarona zmierzającym do wyzwolenia Izraela. Jest ono typem postępowania szatana, przeciwdziałającego pierwszym wysiłkom Jezusa i Kościoła w czasie Paruzji, mającym na celu wyzwolenie Kościoła i świata. Pierwsza wizyta Mojżesza i Aarona u faraona, po uprzednim skontaktowaniu się z Izraelem, jest typem pierwszych publicznych wysiłków Jezusa i Kościoła, po uprzednim prywatnym skontaktowaniu się z Izraelem duchowym (w. 1). Nie powinniśmy rozumieć, że rozmowa Mojżesza i Aarona z faraonem (w. 1) przedstawia bezpośrednią rozmowę Jezusa i Kościoła z szatanem, ponieważ fakty z czasu żęcia wskazują, że Kościół jako rzecznik Jezusa nigdy bezpośrednio nie zwracał się do szatana. W jaki sposób to się więc stało? Rozpowszechniając czasopismo „The Herald of the Morning” [„Zwiastun poranka”], sprzedając książkę „The Three Worlds” [„Trzy światy”], wygłaszając wykłady, rozdając traktaty, przemawiając i pisząc listy oraz rozmawiając ze społeczeństwem jako obywatelami królestwa szatana – Kościół jako rzecznik Chrystusa mówił do szatana, który był uważnym słuchaczem poselstwa wygłaszanego jego poddanym. W rzeczywistości był on więc głównym adresatem tego poselstwa.

      (2) Cytując i wyjaśniając odpowiednie wersety, dowodzące ich urzędu ambasadora Boga wiernych oraz będące dowodem ich poselstwa, Chrystus i Kościół byli antytypem Mojżesza i Aarona, mówiących: „Tak mówi Pan, Bóg izraelski” (w. 1).

poprzednia strona – następna strona