Epifaniczny tom 11 – rozdział 2 – str. 88
Próby wyzwolenia
zdającego przed Bogiem relację z faktu, że wysiłki publiczne wydają się być bezowocne. Smutek Mojżesza w wyniku pogorszenia się sytuacji dla ludu Bożego z powodu zleconego mu przez Boga dzieła ich uwolnienia, prowadzącego jak dotąd do przeciwnych skutków od tych, jakie były pożądane i zamierzone, pokazuje współczujące serce naszego Pana, smucące się z powodu tymczasowo gorszych warunków ludu Bożego w wyniku zleconej Mu przez Boga próby ich wyzwolenia, która pozornie pogorszyła sytuację, zamiast osiągnąć pożądaną i zamierzoną poprawę warunków. To pełen współczucia smutek naszego Pana, a nie Jego słowa, były antytypem pytań i słów Mojżesza do Jehowy z wersetów 22, 23. Pomimo faktu, że zarówno Mojżesz, jak i Jezus zostali wcześniej ostrzeżeni o początkowym braku powodzenia w kontaktach z faraonem (2Moj. 3:19,20; 4:21-23), ich głęboka miłość i współczucie dla ludu Bożego sprawiły, że bardzo ich smucił ten wzmożony ucisk. Wersety 22, 23 ukazują nam głęboką miłość i współczucie dla uciskanego typicznego i antytypicznego ludu Bożego, odczuwane kolejno przez typicznego i antytypicznego Mojżesza. Dla nas samych dużo pociechy jest w myśli, że mamy współczującego Najwyższego Kapłana i Wodza, który nie pozostaje niewzruszony wobec naszych słabości (Żyd. 2:17,18; 4:14,15). Miłość i współczucie, jakich nasz Pan nauczył się w odniesieniu do nas za dni Swojego ciała, wciąż w Nim pozostają i uprawniają Go do urzędu Najwyższego Kapłana, odpowiedniego dla nas w naszych potrzebach (Żyd. 5:7-9). Rozważania te wspólnie z innymi powinny nas uchronić przed słabnięciem (Żyd. 12:3) i pobudzać do tego, byśmy z ufnością przychodzili do tronu łaski w celu uzyskania miłosierdzia i znalezienia łaski ku pomocy w chwili potrzeby (Żyd. 4:16), gdyż On „zawsze żyje, aby orędować za nami” (Żyd. 7:25), tak jak jest to typicznie pokazane w wersetach 22, 23. Typiczny i antytypiczny Mojżesz pokazują jednak, jak trudno jest nawet najlepszym istotom znieść bez smutku odwlekanie w czasie bardzo pożądanej nadziei – „nie wybawiłeś ludu twego”. Z wersetów 22, 23 dobrze możemy uczyć się lekcji współczucia, miłości,