Epifaniczny tom 11 – rozdział 2 – str. 92
Próby wyzwolenia
wyjaśnimy tylko takie zarysy z wersetów 4-8, które nie zostały wspomniane w powyżej przytoczonych wersetach. Element taki występuje w wersecie 6, w wyrażeniu „w ramieniu wyciągniętym i w sądach wielkich”. Wyrażenie to oznacza jawnie wyrażoną i używaną moc oraz srogie kary, co uwidoczniło się w scenach z laskami z 2Moj. 7, w dziesięciu plagach oraz w zniszczeniu Egipcjan w Morzu Czerwonym. Mamy nadzieję w odpowiednim czasie podać typiczne i antytypiczne znaczenie tych rzeczy. Kolejny taki element możemy znaleźć w wersecie 7, w Boskiej obietnicy uznania Izraela za Jego lud oraz zaoferowaniu się Izraelowi, by być jego Bogiem, co jest typem zaoferowania przez Boga antytypicznemu duchowemu i ziemskiemu Izraelowi przywileju stania się Jego ludem oraz zaoferowania Siebie, by być ich Bogiem i w ten sposób wzajemnie mieszkać w związkach Przymierza Potwierdzonego Przysięgą. Zapewnienie Izraela (w. 7), iż pozna, że to Jehowa jest jego Bogiem, przedstawia to, że w Paruzji, Epifanii i w Tysiącleciu Bóg teoretycznie i rzeczywiście tak objawi się antytypicznemu Izraelowi, iż pozna on, że jego Bóg jest samoegzystującym Bogiem, doskonałym w mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości. Cały ten fragment (w. 1-8) obrazuje pociechę i zachętę, oparte na Przymierzu Potwierdzonym Przysięgą, udzielone przez Boga naszemu Panu wśród rozczarowujących doświadczeń, mających swój początek w roku 1877, w wyniku nasilenia klątwy przez szatana. Godne podkreślenia jest to, że Bóg zarówno pociesza, jak i zachęca obietnicami Przymierza nawet uwielbionego Jezusa. Kiedykolwiek zatem czujemy się przygnębieni, zniechęceni, strapieni lub uciśnieni w jakikolwiek inny sposób, uczmy się stosować wobec siebie, jako wiernych w poświęceniu, obietnice Przymierza (1Moj. 22:16-18), potwierdzone wobec nas przez przysięgę samego Jehowy. Znajdziemy w nich wystarczająco dużo pocieszenia, zachęty i siły (Żyd. 6:13-20). Godne uwagi jest także to, że gdy Bóg pocieszył i zachęcił naszego Pana (w. 1-5), polecił Mu udzielać tej samej pociechy i zachęty antytypicznemu Izraelowi (w. 6-8),