Epifaniczny tom 11 – rozdział 2 – str. 123
Próby wyzwolenia
jak również nasz związek z tą ofiarą, pozostały w mocy szatana. Trzody były potrzebne Izraelowi do ofiar, będących typem ofiary Kościoła. Propozycja szatana pójścia na kompromis w przypadku ich antytypów zawiera w sobie myśl, że miał on kontrolować poświęcenie i związane z tym ofiarnicze czyny Kościoła. Zgoda na taką propozycję unieważniłaby oczywiście okup oraz udział Kościoła w ofierze za grzech. Kompromis taki naturalnie przekreśliłby całe Chrystusowe dzieło drugiego adwentu. Dlatego odrzucił On ją z takim zdecydowaniem, które nie pozostawiało żadnego miejsca dla dalszych argumentów szatana odnośnie tego kierunku myślenia i działania. Jednak szczególną rzeczą, do której zmierzał szatan przez swą ofertę, było zniszczenie zarówno elekcyjnych zarysów Boskiego planu, jak i tych dotyczących wolnej łaski. Gdyby bowiem usunięty został elekcyjny zarys planu, skupiający się na Chrystusie, do czego sprowadzałoby się odsunięcie okupu i ofiar za grzech, to samo spotkałoby zarys wolnej łaski. Odmowa Mojżesza postawienia siebie i Izraela w sytuacji, w której on i Izraelici nie byliby w stanie złożyć ofiary („z tego weźmiemy do służby Panu, bo nie wiemy, czym służyć mamy Panu, aż tam przyjdziemy”) jest typem tego, że nasz Pan nie pozwolił na postawienie Siebie ani duchowego Izraela w sytuacji, która mogłaby uniemożliwić im służenie Panu ich poświęconym człowieczeństwem.
(48) Po wykazaniu czynów i warunków, poprzez które szatan złożył propozycję kompromisu w sprawie wyzwolenia duchowego Izraela, pragniemy obecnie przedstawić czyny i warunki, poprzez które Pan Jezus udzielił Swej odpowiedzi. Jak wspomnieliśmy powyżej, Jego odpowiedź nie została oczywiście udzielona słowami bezpośrednio wypowiedzianymi do szatana, lecz przez kontrposunięcia. Odbyło się to przy pomocy położenia przez Niego – za pośrednictwem nauczycieli prawdy, ludu Pana, a szczególnie naszego Pastora, pielgrzymów i starszych – dodatkowego nacisku na istotę i wymagania odnośnie poświęcenia Chrystusa i Kościoła. Kazania naszego Pastora z tego czasu, 1911-1914, podane w B.S.M., wskazują na przykład na wielki nacisk,