Epifaniczny tom 11 – rozdział 1 – str. 31
Niewola Izraela i przygotowanie do wyzwolenia
(23) Podejście Mojżesza (w. 3) w celu przyjrzenia się cudowi, jaki rozgrywał się na jego oczach, ilustruje zwrócenie większej uwagi naszego Pana, jakiś czas przed rokiem 1829, na cierpienia Kościoła, które go nie niszczyły. Typ był wspaniałym zjawiskiem (w. 3), a antytyp jeszcze wspanialszym. Rzeczywiście zadziwiające jest bowiem to, że cierpienia Kościoła nie zniszczyły go, lecz raczej zachowały. „Krew męczenników jest nasieniem Kościoła”. To wydarzenie świadczy o precyzyjnych zdolnościach obserwacyjnych u typicznego i antytypicznego Mojżesza. Cała następująca rozmowa w antytypie to w większym lub mniejszym stopniu wyjaśnienie Jehowy udzielone naszemu Panu, dotyczące zachowania i rozwoju Kościoła w jego cierpieniach, próbach i prześladowaniach. To, że Bóg wołał (w. 4), by zwrócić uwagę Mojżesza, jest typem wołania przez Jehowę do Chrystusa, by zwrócić Jego uwagę. Powtórzenie imienia Mojżesza, w celu podkreślenia, jest typem wielkiego nacisku, jaki położył Bóg pobudzając uwagę Jezusa. Drodzy bracia, rozmowa między Bogiem i Mojżeszem przytoczona w tym i w następnym rozdziale z pewnością jest czymś zdumiewającym do rozważenia w typie, a szczególnie w antytypie. W antytypie przedstawia ona bowiem długą rozmowę między Bogiem i Chrystusem, mającą miejsce tuż przed rokiem 1829 i trwającą do 1844, w czasie której Bóg udzielał Mu instrukcji co do sposobu wyzwolenia Kościoła i świata z królestwa i niewoli szatana. Nigdzie indziej nie jest typicznie ani faktycznie przedstawiona w Biblii rozmowa między Nimi, przypominająca wielkością tę rozmowę. Przystępując do jej analizy, z pewnością wypada nam antytypicznie zdjąć nasze obuwie, ponieważ ziemia, na której w takiej analizie stoimy, jest święta. Odpowiedź Mojżesza (w. 4) na to wezwanie („Otom ja”) jest typem gotowości naszego Pana, by z uwagą słuchać i służyć Jehowie. Zarówno Mojżesz, jak i nasz Pan są w tym dla nas pięknym przykładem do naśladowania.
(24) Poinformowanie Mojżesza przez Boga (w. 5), by zdjął swe pasterskie sandały, jako przygotowanie do otrzymania objawienia na temat wyzwolenia Izraela z królestwa faraona,