Epifaniczny tom 11 – rozdział 1 – str. 39
Niewola Izraela i przygotowanie do wyzwolenia
by zwracając się do ludu Bożego w czasie drugiego adwentu, odwołał się do Niego, poprzez Jego Posłańca Laodycei, jako posłańca Boga do ludu Bożego. Zalecenie przez Boga Mojżeszowi, by zapewnił Izrael o Jego przymiotach istoty i charakteru jako wiecznych i do zapamiętania przez wszystkie pokolenia, obrazuje zalecenie przez Boga Jezusowi, by antytypicznemu Izraelowi przedstawił Jego przymioty istoty i charakteru jako wieczne i do zapamiętania przez wszystkie pokolenia.
(32) Polecenie Boga (w. 16) dane Mojżeszowi, by najpierw zgromadził starszych Izraela (zob. 2Moj. 4:29, 30, pierwsza część), ilustruje polecenie Boga dane Jezusowi w Jego dziele drugiego adwentu, by prawdę na temat Swojej misji najpierw uczynił zrozumiałą dla wodzów ludu Bożego, a następnie przekazał ludowi (2Moj. 4:30, druga część). Odniesienie do Boga jako Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba także i tutaj ma to samo typiczne znaczenie, co w wersetach 6, 15. Polecenie dane Mojżeszowi, by zapewnił starszych, jako przedstawicieli Izraela, o współczującym obserwowaniu przez Boga ich samych oraz rzeczy czynionych im w Egipcie, a to w celu zachęcenia starszych, a poprzez nich ludu, przedstawia polecenie Boga dane Jezusowi, by w Swym drugim adwencie w Swych członkach gwiezdnych zapewnił wodzów, jako przedstawicieli ludu Bożego, o współczującym obserwowaniu przez Boga ich samych oraz rzeczy czynionych im w teraźniejszym złym świecie, a to w celu zachęcenia wodzów, a poprzez nich ludu Bożego. Myśli wersetu 17 w typie i antytypie są takie, jak myśli zawarte w wersecie 8, tutaj powtórzone jako poselstwo do przekazania starszym i ludowi. Zapewnienie Mojżesza przez Boga, że starsi i lud przyjmą jego poselstwo jest typem zapewnienia Boga, że wodzowie ludu Bożego, jak również sam lud Boży, uwierzy poselstwu na temat wyzwolenia Kościoła i świata z królestwa szatana. 2Moj. 4:31 pokazuje spełnienie tego proroctwa w typie, a fakty, począwszy od roku 1874, potwierdzają je w antytypie. Polecenie udzielone w wersetach 16, 17 – a proroczo obiecane w pierwszej części wersetu 18, jako mające się wypełnić