Epifaniczny tom 11 – rozdział 1 – str. 47
Niewola Izraela i przygotowanie do wyzwolenia
tak poselstwo naszego Pana przekazane przez dwóch członków gwiezdnych w czasie Jego drugiego adwentu składa się ze słów i myśli samego Boga, co dowodzi, że nawet teraz, w stanie chwały, Jego nauczycielem jest Bóg.
(42) Ciągłe wahanie się Mojżesza co do podjęcia misji i proszenie, by Bóg zechciał posłać kogoś (rzekomo) bardziej odpowiedniego jest typem naszego Pana działającego przez brata Russella, wciąż cofającego się przed trudnościami tego zadania i pytającego, czy Bóg nie wolałby posłać kogoś być może bardziej odpowiedniego od Niego, działającego przez brata Russella, do podjęcia się tego zadania. Także i tutaj zarówno Mojżesz, jak i nasz Pan, działający przez brata Russella, dają dowód pokory i powściągliwości, których tak bardzo brakuje tym, którzy sięgając po władzę, wdzierają się tam, gdzie aniołowie boją się stąpać, czego dowodem jest obecnie na przykład wielu wodzów wśród Lewitów. To, że Bóg zapalił się gniewem na Mojżesza (w. 14) prawdopodobnie oznacza mniejsze zadowolenie z Mojżesza, niż byłoby to w przypadku, gdyby tak długo nie wahał się z podjęciem decyzji rozpoczęcia tej misji. Podajemy tę uwagę ze względu na to, że jest nieprawdopodobne, by w antytypie gniew Boga rozpalił się (a takie jest dosłowne znaczenie hebrajskiego słowa) przeciwko naszemu uwielbionemu Panu w bracie Russellu*. Są pewne stopnie zadowolenia Boga z Jego wiernego ludu, a także Jego zadowolenia w różnym czasie z tej samej wiernej jednostki. W antytypie prawdopodobnie podkreślone jest to drugie, tj. Bóg nie miał takiego zadowolenia z naszego Pana wahającego się w bracie Russellu z podjęciem proponowanej misji, jakie miałby, gdyby wahanie to nie było tak długie.
____________________
* Lepiej jest traktować to antytypiczne wahanie się jako mające miejsce nie osobiście w Jezusie, lecz w Nim jako działającym w bracie Russellu, głównym rzeczniku, członku gwiezdnym, poprzez którego Jezus przemawiał w antytypicznym Egipcie do antytypicznego Izraela i faraona; stąd zmiana myśli, które pierwotnie zostały podane; myśl ta nie przeczy jednak charakterowi Jezusa, jak pokazaliśmy to w TP ’39-43-47 oraz w innych miejscach.