Epifaniczny tom 11 – rozdział 1 – str. 53
Niewola Izraela i przygotowanie do wyzwolenia
wierni z usprawiedliwionych (antytypiczny Gerson), natomiast mniej wierni z usprawiedliwionych, choć sympatyzowali z doktryną drugiego adwentu (Eliezer także jechał na ośle – w. 20), nie byli dostatecznie wierni, by opuścić Babilon wraz z innymi. Wśród tych, którzy wyszli z Babilonu, w latach 1846 do 1874 tworzono wiele wyznań i miało miejsce wiele przesiewań, w wyniku czego adwentyści zamienili się w denominację i podzielili na mniej więcej sześć sekt. Przesiewania te były bardzo ciężkie dla oczyszczonej świątyni i doprowadziły do większej lub mniejszej choroby umysłu i serca wśród wiernych usprawiedliwionych (antytypicznego Gersona), którzy trwali przy niej. Ta symboliczna plaga groziła odcięciem antytypicznego Gersona od oczyszczonej świątyni, a została zażegnana przez podjęcie przez tę klasę poświęcenia, dzięki czemu przezwyciężyli symboliczną zarazę. Gospoda z wersetu 24 jest typem stanu ochrony zapewnionej ludowi Pana w latach między 1846 a 1874. To, że Mojżesz był w drodze obrazuje naszego Pana, Kościół i obydwie klasy usprawiedliwionych zbliżających się do roku 1874 – czasu drugiego adwentu.
(49) Spotkanie Boga z Gersonem jest typem wprowadzania przez Boga przesiewawczych doświadczeń do życia antytypicznego Gersona. Próba zabicia Gersona przez Boga przedstawia posłanie przez Niego silnych złudzeń tych przesiewań na antytypicznego Gersona, który z ich powodu w pewnym stopniu został dotknięty zarazą. Obrzezanie Gersona przez Zeforę ostrym nożem (dosłownie: krzemieniem) obrazuje używanie przez Kościół ostrej prawdy na temat poświęcenia jako środka wpływającego na odnośną klasę w celu poświęcenia. To, że Gerson poddał się obrzezaniu przez Zeforę ilustruje poświęcenie się odnośnej klasy w wyniku nakłaniania przez Kościół (Rzym. 12:1). Rekonwalescencja Gersona i pozostanie z Mojżeszem i Zeforą jest typem przezwyciężenia symbolicznej zarazy przesiewań adwentystów przez odnośną klasę oraz pozostawanie przy Chrystusie i oczyszczonej świątyni. Pominięcie w opisie Eliezera wskazuje na nieobecność pewnych sympatyków