Epifaniczny tom 11 – rozdział 7 – str. 481
Przybytek Wieku Ewangelii
Lud Boży Wieku Ewangelii powinien przestrzegać takiego przypisanego i przeznaczonego dla nich odpoczynku Tysiąclecia (przestrzegajcie sabatu, bo jest dla was święty – w. 14). Ktokolwiek z ludu Bożego Wieku Ewangelii profanuje go, co można czynić albo przez zaprzeczanie okupowi (podstawie tych trzech błogosławieństw, które dają nam przypisany odpoczynek Tysiąclecia) albo przez zaprzeczanie udziałowi Kościoła w ofierze za grzech (powodowi istnienia przypisanego odpoczynku Tysiąclecia w Wieku Ewangelii), albo przez odwrócenie się do całkowicie samowolnego grzechu, co jest zniszczeniem świętego ducha – taki umrze wtórą śmiercią (kto go znieważy, śmiercią umrze). Trzy formy zła wspomniane w poprzednim zdaniu to praca, o której mówi ostatnie zdanie wersetu 14 (wykonuje jakąkolwiek pracę). Tak czyniący na zawsze są odłączani od ludu Bożego (wytracony spośród ludu).
(10) Ci znajdujący się pod przekleństwem Adama mogą zaprzeczać okupowi, udziałowi Kościoła w ofierze za grzech i samowolnie grzeszyć, nie narażając się na karę wtórej śmierci, choć doznają klątwy Adamowej (sześć dni będzie się pracować – w. 15), lecz usprawiedliwiony stan ludu Bożego Wieku Ewangelii przenosi go do antytypicznego siódmego dnia (w dniu siódmym jest sabat), który ma być całkowicie poświęcony Panu (święty Panu). By podkreślić znaczenie popełnienia trzech wspomnianych grzechów i istotę kary za nie, Bóg ponownie zakazuje ich jako pracy w dniu antytypicznego sabatu (kto wykonuje jakąkolwiek pracę, śmiercią umrze). Dlatego lud Boży Wieku Ewangelii powinien przestrzegać poczytanego sabatu Tysiąclecia przez żywą wiarę w okup, docenianie udziału Kościoła w ofierze za grzech oraz prawe życie (będą przestrzegać synowie izraelscy sabatu – w. 16) przez wszystkie okresy rozwoju Kościoła (w pokoleniach swoich), jako trwające cały Wiek zobowiązanie, które przyjęli na siebie przed Bogiem (przymierze wieczne). Jest to dowód trwającego cały Wiek przymierza między Bogiem a Jego ludem Wieku Ewangelii (znakiem na wieki – w. 17).