PRZY GÓRZE SYNAJ

2 Moj. 20-24; 32-34

DZIESIĘĆ PRZYKAZAŃ – RÓŻNE PRAWA – ZAPIECZĘTOWANIE PRZYMIERZA ZAKONU – ZŁOTY CIELEC – DWA POBYTY MOJŻESZA NA GÓRZE SYNAJ

      Nasze ostatnie rozważania doprowadziły nas do wydarzeń w Paruzji i Epifanii, już podczas trwania Królestwa, od października 1874 r. tworzącego się poza zasłoną w osobie Jezusa jako Głowie, a od kwietnia 1878 – w Kościele jako Jego Ciele. Nasze obecne rozważanie podaje nam prawa, jakich Bóg udziela i nadal będzie udzielał przez całe te dwa okresy. Prawa te, jako antytyp praw będących podstawą starego Przymierza Zakonu, dotyczą Nowego Przymierza i zawierają się w najwyższej miłości do Boga i miłości do bliźniego równej miłości do samego siebie, tzn. są one prawami sprawiedliwości, czyli miłości obowiązkowej, w odróżnieniu od praw miłości bezinteresownej. Taka obowiązkowa miłość, która będzie także prawem Nowego Przymierza, obejmuje wszystkie Boskie moralnie wolne istoty – Chrystusa, aniołów, Starożytnych i Młodocianych Godnych, Wielką Kompanię oraz rodzaj ludzki jako taki – ponieważ Boska reguła sprawiedliwości, pod którą znajduje się i według której działa także i sam Bóg, jest powszechna i wieczna. A zatem to samo prawo sprawiedliwości, które będzie prawem Nowego Przymierza, będzie obowiązywało nie tylko tych, którzy będą pod tym przymierzem, lecz także tych, którzy nigdy nie znajdą się pod Nowym Przymierzem, np. Boga, dobrych aniołów, klasę Chrystusa i Wielką Kompanię. Nie znajdują się oni jednak pod tym prawem sprawiedliwości jako sformułowanym prawem przymierza, lecz jako zasadą ich istnienia. To prawo sprawiedliwości zostało wypisane na umyśle, sercu i woli Adama i Ewy. Chociaż nam jako ich potomkom zostało przekazane w stanie szczątkowym z powodu naszej odziedziczonej nieprawości, nadal pozostaje ono prawem naszego istnienia (Rzym. 2:14,15). Zgadzając się żyć sprawiedliwie, przyjęliśmy je również osobiście jako takie w usprawiedliwieniu.

poprzednia strona – następna strona