Epifaniczny tom 11 – rozdział 6 – str. 369
Przy Górze Synaj
Jest to zakaz dla braci, którzy obecnie tworzą nowe nauki jako prawdziwe i pochodzące od Boga, zakaz zlekceważony przez sześć klas przesiewaczy i innych. Wypływa z niego zalecenie, by trzymać się nauk Boga danych przez Jezusa, a nie żadnych innych. W Tysiącleciu zakaz ten będzie dotyczył tworzenia przez ludzi „nowego światła” i nakazywał przyjęcie nauk Boga podawanych przez Chrystusa za pośrednictwem Starożytnych i Młodocianych Godnych. Następnie Bóg nakazuje, by człowieczeństwo klasy Chrystusa było Boskim ołtarzem (ołtarz uczynisz mi – w. 24), jeszcze gdy klasa ta znajduje się w ciele (ołtarz z ziemi), oraz by ofiarowane były na nim dowody przyjęcia przez Boga ofiary Jezusa (całopalenie) oraz śluby poświęcenia (ofiary spokojne) braci (owiec), godne przyjęcia dzięki zasłudze Jezusa (woły). Miało to dotyczyć każdego stanu ludu Bożego (na którymkolwiek miejscu) w zgodzie z Boskim słowem i charakterem (pamiątkę uczynię imienia mego; dosłownie: gdzie sprawiam, że moje imię jest pamiętane, jako Boski warunek przybliżenia się i błogosławienia Jego ludu – przyjdę i będę błogosławił). Ołtarz z ziemi jest typem niestałego stanu członków Ołtarza, tzn. człowieczeństwa klasy Chrystusa w ciele, które jest mniej lub bardziej zmienne (ponieważ jego członkowie mogą utracić swoje stanowisko, i niektórzy już je utracili); natomiast ołtarz z kamieni (ołtarz kamienny – w. 25) wydaje się reprezentować człowieczeństwo klasy Chrystusa jako trwały stan członków Ołtarza, nierozerwalnie związanych z Ołtarzem – jest to zatem Ołtarz Tysiąclecia. Ołtarz ten powinien być przyjęty przez żyjących w Tysiącleciu takim, jakim uczyni go Bóg: nie wolno im próbować kształtować go ich własnymi błędnymi opiniami (nie buduj go z ciosanego kamienia), ponieważ takie opinie wprowadzone do tego ołtarza (jeślibyś żelazne naczynie twoje podniósł nań), splamiłyby go (splugawisz go). Następnie Bóg dodaje ostatni zakaz: by w przybliżaniu się do Chrystusa jako Boskiego Ołtarza, czy to w tym, czy w następnym Wieku, w celu złożenia na nim ofiarniczej służby (wstępować do ołtarza mojego – w. 26), w próżnej ambicji nie wywyższać się, sięgając po władze nieudzielone przez Boga