Epifaniczny tom 11 – rozdział 6 – str. 420
Przy Górze Synaj
zamieniając je w błąd (cielca odlanego), ponieważ hierarchia, roszcząca pretensje do sukcesji apostolskiej, arogancko przywłaszczyła sobie nadzór nad doktrynami i praktyką, w swej arogancji wypaczyła jedno i drugie, a następnie bardzo szczegółowo i misternie rozwinęła (ukształtował, ulał) je w swych bystrych umysłach (rylcem).
(62) Oto główne błędy w doktrynie i praktyce, składające się na antytypicznego cielca: (1) kościół, składający się ze wszystkich wyznaniowych chrześcijan, widzialnie zorganizowany pod zarządem hierarchii, musi nawrócić świat i rządzić nim przez tysiąc lat przed powrotem Chrystusa (postmilenaryzm); (2) trójca; (3) Chrystus jako bóg-człowiek; (4) Duch jako osoba; (5) kult Marii i świętych jako pośredników oraz ich relikwii i obrazów; (6) czyściec; (7) msza za grzechy żyjących i zmarłych oraz o uwolnienie z czyśćca; (8) celibat księży; (9) życie zakonne; (10) wystawne ceremonie; (11) asceza; (12) przesadne pokuty; (13) zeświecczenie kościoła i wyznaniowych chrześcijan; (14) prześladowanie innowierców; (15) przesądy; (16) przekształcenie Kościoła we władzę cywilną; (17) papiestwo; (18) nawracanie siłą; (19) unia kościoła z państwem itp. Po wprowadzeniu każdego ze swych błędów hierarchia i księża ogłaszali go jako element credo wyznaniowego prawdziwych chrześcijan, jako różny od rzekomych błędów, które w rzeczywistości były odrzucanymi przez nich prawdami (i rzekli: To są bogowie twoi), utrzymując, że błędy te wyzwalają ich od grzechu i błędu królestwa szatana (z ziemi egipskiej). W ten sposób, podobnie jak ich odpowiedniki w Żniwie, stali się niewierni wobec Boskiego planu i stworzyli na jego miejsce inny plan z innymi doktrynami i praktykami – niewiarę, drugi przesiewawczy błąd. Gdy hierarchia i księża rozmyślali nad swym wyznaniowym bożkiem (zobaczywszy to – w. 5), rozwinęli tzw. kościół katolicki (zbudował ołtarz), w sprawach związanych z tym wyznaniowym bożkiem (przed nim). Następnie zaczęli agitować (wołając Aaron, mówił) za szczególnym sposobem działań religijnych (jutro będzie święto), twierdząc, że będzie to służyło Jehowie (Pana).