Epifaniczny tom 12 – rozdział 7 – str. 715
Przymioty i zastosowania Biblii
wszystkich żyjących istot. Tak więc główne przedpotopowe świadectwa zostają potwierdzone przez starożytne zabytki, co nas bardzo cieszy.
Filologia potwierdziła fakt, że pierwotnie była tylko jedna mowa, która następnie została rozdzielona na trzy główne języki, z których z kolei powstało wiele innych. Potwierdzona została wieża Babel, rozdzielenie ludzi na trzy rodziny narodów i tworzenie królestw rozpoczęte przez Nemroda. Prawdą okazał się podbój Palestyny (1Moj. 14), odkryto Ur, Haran i Mamre jako miejsca mieszkania Abrahama. Niedawno odkopano zniszczone przez ogień ruiny Sodomy i Gomory; niebawem prawdopodobnie odnaleziona zostanie żona Lota zamknięta w słupie soli w Usdum. Pobyt i niewola Izraela w Egipcie zostały potwierdzone przez stelę Ramzesa odkopaną w Beth-shean, a także przez odkrycie miast składów, które Izrael budował w Egipcie, i przez to, co tam znaleziono. Tabliczki z Tel-Amarna mówią o podboju Palestyny przez Jozuego, wymieniając także wiele wspomnianych tam miast. W okresie Sędziów i trzech pierwszych królów Izrael nie miał prawie żadnego kontaktu z narodami wokół Palestyny. Z tego powodu nie znaleziono zbyt wielu dowodów odpowiednich wydarzeń, z wyjątkiem odkryć w samej Palestynie, tj. jej miast, świątyni, pałacu i stajni Salomona, fragmentów murów Jerozolimy z czasów Salomona itd. Natomiast wydarzenia z okresu późniejszych królów znajdują tak często swe potwierdzenie, że na ich podstawie można częściowo zrekonstruować panowanie niektórych królów. W Samarii odkopano pałac z kości słoniowej należący do Achaba; potwierdzone zostały wojny prowadzone przez niego, Benhadada, Jehu, Hazaela itd., a także wojny trzech pierwszych z nich przeciwko Salmanezerowi II; począwszy od tego czasu różne wojny i podboje Izraela są przez królów Asyrii i Babilonii wymieniane w stelach oraz kamiennych i glinianych tabliczkach Asyrii i Babilonii. Pewien napis odsłonił podziemny akwedukt Ezechiasza od sadzawki Syloe do miasta. Niewole Izraela w Asyrii i Babilonii znajdują potwierdzenie w tabliczkach z tamtego czasu. Kronika Nabonidusa, ostatniego babilońskiego króla, umożliwiła zidentyfikowanie