Epifaniczny tom 12 – rozdział 7 – str. 785
Przymioty i zastosowania Biblii
Słowa prowadzi do pokuty. Idzie jeszcze dalej i wzbudza wiarę, która przynosi usprawiedliwienie (Rzym. 10:8-10,14,17), a wiara taka składa się ze znajomości, zrozumienia i przekonania co do usprawiedliwiającej prawdy, a także z pewności, z przyswojenia sobie i z reagowania na odpowiednie obietnice Słowa. Powinno być zatem używane do doprowadzania grzeszników do pokuty i wiary w celu uzyskania przez nich usprawiedliwienia tymczasowego. Czyni ono jednak coś więcej: pobudza usprawiedliwionych do pokonywania deprawacji i do prowadzenia sprawiedliwego życia, przynosząc w ten sposób owoce odpowiednie dla pokuty, co utrzymuje ich w stanie usprawiedliwienia (Mat. 3:8; Dz.Ap. 26:20; Jan 15:3; Efez. 5:26). Nie tylko Pismo Święte dowodzi, że Słowo rodzi pokutę i wiarę w celu usprawiedliwienia, lecz potwierdza to także nasze doświadczenie, ponieważ to właśnie głoszenie zasad Boskiego prawa, sprawiedliwości, doprowadziło nas do pokuty. To właśnie głoszenie Ewangelii, że Bóg dzięki zasłudze ofiary Jezusa chce nam przebaczyć, jeśli uwierzymy w tę obietnicę, zrodziło w naszym sercu wiarę w tę obietnicę. Widzimy więc, że wzbudzanie pokuty i wiary w celu uzyskania usprawiedliwienia jest częścią czwartego zastosowania Słowa Bożego. Także nasze doświadczenia dowodzą, że Słowo pozwala nam pokonywać naszą deprawację i prowadzić sprawiedliwe życie. Jest ono mocą Boga do pomagania nam przez wiarę w utrzymaniu naszego zbawienia z usprawiedliwienia (Rzym. 1:16). Pod tym względem Słowo realizuje zarys swego zastosowania w kształtowaniu charakteru.
Ponadto, dzięki mocy używanej przez Słowo jesteśmy w stanie podjąć krok poświęcenia, co także jest elementem kształtowania charakteru. Są dwie cechy umożliwiające człowiekowi poświęcenie się Panu: (1) poświęcająca wiara, która z całego serca ufa Bogu we wszystkim; oraz (2) poświęcająca miłość, która na podstawie obowiązkowej i bezinteresownej dobrej woli oddaje siebie Bogu do wykorzystania przez Niego według Jego uznania. Akt poświęcenia siebie jest pierwszą częścią uświęcenia, a każda następna część uświęcenia jest dokonywana przez Jezusa za pośrednictwem Słowa Bożego (1Kor. 1:30; Gal. 2:20; Jan 17:17,19; Dz.Ap. 26:18).