Epifaniczny tom 12 – rozdział 6 – str. 591
Natchnienie Biblii
Tak więc ci, którzy głosili treści Starego Testamentu stające się na czasie w Żniwie żydowskim, określani są jako głoszący Słowo Boże (Łuk. 3:2; 5:1; 8:21; 11:28; Dz.Ap. 11:1; 13:5, 7, 44-49; 1Tes. 2:13; 1Jana 2:14; Obj. 1:9; 6:9; 20:4). Te trzy nazwy używane przez Jezusa i Apostołów wobec Starego Testamentu oznaczają jego natchnienie.
Nowy Testament podaje ilustracje pewnych osób i fragmentów Starego Testamentu jako natchnionych. I tak, Jezus mówi o natchnieniu Dawida, że „Dawid w duchu nazywa”, „sam Dawid przez Ducha Świętego powiedział”, gdy robił różnicę między Panem Dawida (Jezusem) a Jehową i mówił o wywyższeniu tego pierwszego do miejsca po prawicy tego drugiego (Mat. 22:43; Mar. 12:36, por. z Psalm 110:1). Mat. 1:22,23 powiada nam, że Bóg proroczo przez Izajasza mówił o narodzeniu się Jezusa z panny (Izaj. 7:14). Św. Piotr stwierdza, że przez usta wszystkich świętych proroków Bóg mówił o Tysiącleciu jako czasach odświeżenia i restytucji wszystkich rzeczy (Dz.Ap. 3:19-21-24). On sam i pozostali Apostołowie mówią nam, że ustami Dawida Bóg zapowiedział odrzucenie Chrystusa przez królów, władców i lud (Dz.Ap. 4:24-27; Psalm 2:2,6). Św. Paweł powiada nam, że w czasach Starego Testamentu Bóg przemawiał przez proroków (Żyd. 1:1). W Liście do Żydów 3:7 mówi nam, że Psalm 95:7-11 był wypowiedziany przez Ducha Świętego, a w Żyd. 10:15-17 to samo stwierdza o Jer. 31:31-34. Prawdę mówiąc, w Nowym Testamencie znajduje się dosłownie tysiące cytatów i aluzji do wersetów i osób Starego Testamentu, których wykorzystanie przez Jezusa i Apostołów dowodzi ich natchnienia. Takie cytaty i aluzje nie są sposobem ograniczania natchnienia tylko do tych fragmentów, lecz ilustracjami poglądu, że natchniony jest cały Stary Testament.
Bóg udzielił jednoznacznej obietnicy natchnienia kilku pisarzom Starego Testamentu. Gdy Mojżesz w swej pokorze i cichości, wzbraniając się podjąć misję wybawienia Izraela, wahał się z jej podjęciem, Bóg obiecał, że będzie Jego mową,