Epifaniczny tom 12 – rozdział 6 – str. 639
Natchnienie Biblii
Bóstwa, Elohim i Yahveh, dowodzi mnogości autorów ksiąg, które ich używają; oraz (2) a la Wolf – w czasach Mojżesza nie była znana sztuka pisania. Brak logiki w tym pierwszym twierdzeniu można zauważyć na podstawie faktu, że Gladstone w jednym miejscu pisał o Wiktorii jako królowej, a w innym jako o cesarzowej; Mower, znany korespondent, niekiedy pisał o Stalinie jako o premierze Rosji, innym razem jako o marszałku; korespondent Time’a w Chinach w niektórych miejscach pisze o Chiang Kai-sheku jako prezydencie, a w innych jako generalissimusie; waszyngtoński korespondent tej gazety w niektórych miejscach o Roosevelcie pisze jako o głównej władzy wykonawczej Ameryki, w innych miejscach jako o głównodowodzącym, a w jeszcze innych jako o Panu Prezydencie; jej londyński korespondent nazywa Churchila głównym ministrem Jego Wysokości Jerzego VI, kiedy indziej Pierwszym Ministrem, a także premierem, a w jeszcze innych miejscach szefem Gabinetu Wojny. Nie są to oczywiście dowody mnogości dokumentów tkwiących u źródeł odpowiednich pism każdego z nich, których miałyby one być połączeniem! Początek teorii dokumentalnej oparty był na tak nielogicznej podstawie. W oczywisty sposób jest ona złudzeniem. A co można powiedzieć o twierdzeniu Wolfa, że w czasach Mojżesza pismo nie było znane, twierdzeniu sformułowanym przed odkopaniem w biblijnych krajach archeologicznych pomników piśmiennictwa? Odkrycia archeologiczne obaliły go tak dokładnie, jak nie zostało jeszcze obalone żadne złudzenie. Jeszcze przed czasami Abrahama Egipcjanie znali hieroglify, a Babilończycy równoległe pisane obrazki, natomiast w jego czasach posiadali klinowe napisy, alfabety i znaki pisarskie reprezentujące sylaby, a także obszerną literaturę na bardzo różne tematy, czego licznymi dowodami są gliniane tabliczki, napisy na rzeźbach, świątyniach i grobach oraz papirusy z tamtych i późniejszych czasów, zarówno przed dniami Mojżesza, jak i po nich. Tablice Tel el Amarna, odkryte w roku 1887, zawierają dyplomatyczne listy przechowywane w archiwach faraonów, które między innymi były sprawozdaniami przedstawicieli faraona w Palestynie na temat warunków panujących tam w czasie exodusu i podboju