Epifaniczny tom 12 – rozdział 6 – str. 653
Natchnienie Biblii
proroctwach i symbolach Starego Testamentu aż do Wieku Ewangelii (Kol. 1:27; Rzym. 16:25,26), do szczególnego wykorzystania przez klasę Chrystusa.
Datowanie przez wyższy krytycyzm początku Pięcioksięgu na VII do V wieku p.n.e. stoi w ostrej sprzeczności z geografią i starożytnymi dokumentami Egiptu. Geografia Egiptu za dni Mojżesza była zupełnie inna od tej 400 lat później, a cóż dopiero 1000 czy 1200 lat później, kiedy Pięcioksiąg był rzekomo pisany. Wyżej zauważyliśmy, jak „pewne wyniki” wyższego krytycyzmu upadały pod faktami archeologii, prawa i religii. Teraz zwrócimy się do geografii starożytnego Egiptu i pokażemy, że taki sam los spotyka go także od niej. Zmiany polityczne, przez jakie przechodził Egipt, od czasu do czasu wyraźnie zmieniały jego geografię. Geografia wschodniej delty bardzo różniła się w rożnych okresach historii Egiptu. Na przykład mapa Egiptu XIX dynastii znacząco różni się od map innych okresów. Historia Starego Testamentu stykała się z Egiptem w trzech różnych okresach: patriarchów, exodusu i królów Izraela. Przyjrzyjmy się teraz historii 2Mojżeszowej, Księgi Wyjścia. Jeśli 2Mojżeszowa została napisana od 1000 do 1200 lat po czasach Mojżesza, jak utrzymują wyżsi krytycy, byłaby pełna geograficznych błędów, ponieważ geografia VII, VI i V wieku p.n.e. była zupełnie niepodobna do geografii XVII wieku p.n.e. Co więcej, ci żyjący we wcześniejszych wiekach prawie nic nie wiedzieli o różnicach między geografią tych dwóch okresów, ponieważ geografia tego drugiego nie była znana w tamtych wiekach. Prawdę mówiąc, została ona poznana całkiem niedawno, kiedy ujawniła ją archeologia. W V wieku na podstawie ówczesnej geografii nic nie wiedziano o miastach-składach, Pytom i Rameses, które w tym czasie leżały nieznane, pogrzebane w piachu. Jednak w 1884 roku dr E. Naville odkrył je dzięki swym wykopaliskom i z napisów dowiedział się, że Ramzes II, faraon czasu ucisku, na którego dworze wychował się Mojżesz, był budowniczym obydwu, a nazwa Ramzes służyła także dla określenia jednego z nich.