Epifaniczny tom 12 – rozdział 5 – str. 464
Biblia jako Boskie Objawienie (dok.)
Jezus nie znał tych dat przed wniebowstąpieniem (Mar. 13:32). Zarysy chronologiczne Jezus poznał dopiero po wniebowstąpieniu (Obj. 1:1). Przed wniebowstąpieniem Bóg utrzymywał czasy i pory wyłącznie w Swej mocy (Dz.Ap. 1:7). Rozważania te potwierdzają nasze trzecie twierdzenie: że w czasie budowy Piramidy nikt na niebie ani na ziemi, z wyjątkiem Jehowy, nie znał Boskiego planu, a cóż dopiero jego zarysów chronologicznych. Skoro jednak Piramida podaje Boski plan i jego zarysy chronologiczne w czasie, gdy znane one były tylko Jehowie (Dz.Ap. 1:7), to On musiał ją wznieść, ponieważ nikt inny nie posiadał niezbędnej wiedzy.
Niektórzy utrzymują, że szukanie w Piramidzie potwierdzenia dla Słowa Pana i jego zarysów chronologicznych oznacza odrzucenie Biblii jako wystarczającej za jedyne źródło i regułę wiary. Odpowiadamy: (1) Jako źródła i reguły wiary nie używamy Piramidy, lecz wyłącznie Biblii. (2) Z tego powodu nie traktujemy Piramidy jako źródła i reguły naszej wiary, lecz jedynie jako symboliczne potwierdzenie prawdy, którą wcześniej zaczerpnęliśmy wyłącznie z Biblii. (3) Gdyby używanie Piramidy jako symbolicznego potwierdzenia prawdy pochodzącej wyłącznie z Biblii było odrzucaniem Biblii jako wystarczającego i jedynego źródła i reguły wiary, sam Bóg odrzuciłby ją jako wystarczające i jedyne źródło i regułę wiary dla nas. Czyniłby to w Rzym. 1:19,20 oraz Ijoba 38-41, gdy odwołuje się do wszechświata, jego stworzeń i praw jako dowodów Jego istnienia oraz Jego wspaniałych przymiotów w przeciwieństwie do mało znaczących przymiotów człowieka; gdy oznajmia, że porządek natury, zarówno w niebie, jak i na ziemi, świadczą o Nim (Psalm 19:2-7); gdy używa ich jako symboli niebios, ziem oraz innych zarysów Jego planu (Dan. 12:3; 1Moj. 1:14; Obj. 12:1; Mat. 13:43; Obj. 21:1; itp.); gdy Przybytek i świątynię wraz z ich sprzętami używa jako symboli różnych zarysów Swojego planu; gdy przez Pawła odwołuje się do natury i sumienia człowieka jako dowodów Swojego istnienia i moralnej odpowiedzialności człowieka przed Nim, a także istnienia Jego moralnego