Epifaniczny tom 12 – rozdział 5 – str. 505
Biblia jako Boskie Objawienie (dok.)
Dzięki znajomości Boskiego planu i jego znamiennych zarysów jesteśmy w stanie zrozumieć, co oznacza każdy gwiazdozbiór. Częściowo zawdzięczamy to symbolice biblijnej, częściowo znaczeniom nazw odpowiednich 48 konstelacji, częściowo kształtom reprezentującym te konstelacje, częściowo temu, co wzajemnie one dla siebie czynią, a częściowo ich wzajemnemu usytuowaniu. Na przykład zauważyliśmy powyżej, że z tych punktów widzenia Andromeda, Wieloryb i Erydan symbolizują kobietę, smoka, węża, diabła, szatana, rzekę i ziemię w ich czynnościach z Obj. 12. Ze względu na brak miejsca, jak również nasz cel w omawianiu tego tematu, nie możemy wchodzić tutaj w szczegóły, które wymagałyby napisania dość obszernej książki. By odpowiednio zaprezentować stosowne symbole jako dowody szóstego zewnętrznego dowodu naszego tematu, dla naszych potrzeb wystarczy, jeśli pokażemy je w ogólnym zarysie. Rozpoczynamy od konstelacji Panny, która zgodnie z symboliką biblijną powinna być nazwana niewiastą lub żoną, ponieważ najwyraźniej symbolizuje ona Przymierze Sary w jego obietnicach, sługach i odpowiednich zarządzeniach, szczególnie w sługach jako jego części osobowej (Izaj. 54:1-17; Gal. 3:16, 29; 4:19-31). Nie przedstawia ona jednak Marii Panny, jak chcieliby niektórzy, ponieważ nasienie Niewiasty i Abrahama jest tożsame, a przymierze zajmuje w planie o wiele donioślejsze miejsce niż Maria. Jej umiejscowienie pokazuje bowiem, że jest ona matką nasienia, które potrze głowę szatana, a tym nasieniem jest Chrystus: nie tylko Głowa, lecz także Ciało (1Moj. 3:15; Rzym. 16:20). Wskazują na to dekany Panny. Są nimi: Warkocz Bereniki (po hebrajsku pożądanie, co jest aluzją do Chrystusa, Królestwa, jako pożądania wszystkich narodów – Agg. 2:7; Rzym. 8:19,21), dziecko płci męskiej (Iz. 66:7), jeden nowy człowiek stworzony z dwóch (Efez. 2:15), doskonały człowiek (Efez. 4:13). Centaur, który w swej głowie, o wiele większej i zacniejszej niż ciało, odpowiednio podkreśla ideę Chrystusa jako Głowy, a w swym ciele ideę Kościoła, Ciała nasienia (Efez. 1:22; 4:15; 5:23; Kol. 1:18; 2:19). Wolarz, Wielki Pasterz prowadzący owce (Mat. 25:33-40),