Epifaniczny tom 12 – rozdział 4 – str. 366
Biblia jako Boskie Objawienie (c.d.)
i sędziami i że otrzymają wówczas niemożliwą do obalenia mądrość i słowa przeciwko swym oskarżycielom (13-15); że najbliżsi krewni i przyjaciele staną się ich zdrajcami i sprawią, że niektórzy z naśladowców Chrystusa zostaną skazani na śmierć (16); że dla Chrystusa będą nienawidzeni przez wszystkich sekciarzy (17); że nie spotka ich żadna krzywda jako nowych stworzeń (18), jeśli aż do końca wytrwają w czynieniu dobra (19); że otoczenie Jeruzalem przez wojska będzie dla chrześcijan znakiem bliskości jego spustoszenia (nie chodzi o oblężenie trwające od wiosny do późnego lata 70 r.n.e., lecz o otoczenie, oblężenie z daleka, mające miejsce na początku jesieni 69 r. n.e.) (20); że chrześcijanie w Judei z tego powodu będą uciekać w góry; że ci znajdujący się w Jeruzalem będą z niego uciekać, a ci znajdujący się na wsi nie będą wchodzić do Jeruzalem (21); że te dni, lata 69-70 r.n.e., będą szczególnymi dniami karania Izraela za jego bezbożność, zwłaszcza przeciwko prawu Mojżeszowemu oraz przeciwko Chrystusowi i Jego naśladowcom (22); że czasy te będą szczególnie srogie dla brzemiennych i karmiących matek; że nad ludem wisieć będzie wielka kara, a na ziemi zapanuje wielki ucisk (23); że ginąć będą wielkie liczby tych w Jeruzalem, a równie wielkie rzesze zostaną wypędzone w niewolę między wszystkie narody, a samo Jeruzalem będzie się znajdować pod władzą pogan, dopóki nie przeminie 2520 lat od jego obalenia przez Nabuchodonozora (24). Niezliczone nieszczęścia!
W swej historii „Wojna żydowska” Józef Flawiusz bardzo dokładnie podaje niemal wszystkie szczegóły na temat wystąpienia powyższych proroczych wydarzeń, a pozostałe z nich, jak prześladowania chrześcijan itp., zostały podane w Dziejach Apostolskich. Opisane przez niego wypełnienie tych proroctw było tak szczegółowe, że aby zniszczyć siłę tego argumentu, niewierzący wymyślili, że Jezus nigdy nie wypowiedział proroctwa z Łuk. 21:5-24, lecz że ewangeliści stworzyli to proroctwo