Epifaniczny tom 12 – rozdział 4 – str. 379
Biblia jako Boskie Objawienie (c.d.)
Dan. 11; 12 jako dowody potwierdzające, że Pismo Święte jest Boskim objawieniem: Czterej perscy królowie z Dan. 11:2 to Kambyzes, Smerdis, Dariusz I Hystaspes i Kserkses, którzy w całym swym bogactwie walczyli z Grecją. Aleksander (w.3) pokonał Persję, lecz po jego śmierci królestwo zostało rozdzielone na cztery części między jego czterech generałów: Kasandra, Seleukosa, Ptolemeusza i Lizymacha (w. 4). Następnie mamy proroctwo dotyczące królów Egiptu (Ptolemeuszy) oraz królów Syrii (Antiochów): Ptolemeusza Filadelfosa (w.5), Antiocha II (Theosa), Berenice i Ptolemeusza Filadelfosa (w.6), Ptolemeusza Euergetesa i Seleukosa Kallinikosa (w. 7), synów tego ostatniego oraz Antiocha Magnusa w ich wzajemnych wojnach ze sobą (w. 8, 9 ) oraz wojny między tymi ostatnimi a Ptolemeuszem Filopatorem (w. 10-13). Następnie proroctwo pokazuje, że za rządów Antiocha Epifanesa i Scopasa Syryjczycy rozpoczną wojnę z Egiptem, okazując się grabieżcami Żydów i świątyni (w.14). Rzymianie, zajmujący miejsce Grecji i Syrii, mieli następnie podbić Egipt (w.15), okazując się bardzo samowolnymi władcami w osobach Pompejusza i Juliusza Cezara (w.16), przy czym ten pierwszy zajął Palestynę, a drugi – Egipt (w.17). Rozwiązłość osiągająca swój punkt kulminacyjny w Marku Antoniuszu i Kleopatrze jest zapowiedziana w wersecie 17, natomiast wojna Antoniusza i Augusta jest opisana w wersetach 18,19, gdzie ten ostatni jest tym rozsyłającym poborców z wersetu 20. Następnie zapowiedziany został charakter i panowanie Tyberiusza (w.21-24), a konflikt między rzymskim cesarzem Aurelianem i Zenobią, królową Palmiry, zapowiedziany jest w wersetach 25,26,28. Wzajemne zdradzieckie postępowanie wobec siebie rzymskiego imperium i papiestwa, gdy siedziały one przy stole chwytania władzy, zapowiedziane jest w wersecie 27. Różnica między zachowaniem Augusta i Aureliana kolejno w Egipcie i w Palmirze oraz Napoleona w Egipcie skontrastowana jest w wersecie 29. Jej powodem jest fakt, że brytyjski admirał, Lord Nelson, zniszczył flotę Napoleona przed Egiptem, z którego to powodu ze smutkiem musiał on wracać do Francji, gdzie nieco później sprzymierzył się z papieżem przeciwko