Epifaniczny tom 12 – rozdział 4 – str. 382
Biblia jako Boskie Objawienie (c.d.)
Daniel przepowiedział zajęcie przez papiestwo, jako obrzydliwości spustoszenia, miejsca w świątyni Boga, Kościele. Każda z tych uwag obala ich punkt widzenia. W ten sposób proroctwo to okazuje się mocnym dowodem tego, że Biblia jest Boskim objawieniem, ponieważ tylko Bóg mógł przepowiedzieć taki łańcuch wydarzeń na świecie i w Kościele.
Zwracaliśmy już uwagę na proroctwo naszego Pana dotyczące czasów apostolskich i zniszczenia Jerozolimy, zapisane w Łuk. 21:5-24. Większość chrześcijan nie jest jednak świadoma faktu, że wielkie proroctwo naszego Pana podane w Mat. 24:3-51; Mar. 13:3-37 oraz to zapisane w Łuk. 21:5-24 w następujący sposób różnią się punktem widzenia: Łukasz szczególnie odnosi się do żydowskiego Żniwa i następujących po nim 3,5 roku, tzn. lat od 29 do 73, natomiast to pierwsze i drugie podają ogólny obraz Wieku Ewangelii jako całości (Mat. 24:3-14; Mar. 13:3-13) oraz szczegółowy obraz jego końca (Mat. 24:15-51; Mar. 13:14-37). Powodem tego jest fakt, że żydowskie Żniwo obrazuje (1) okres interim (między Żniwami żydowskim a Ewangelii) oraz (2) Żniwo Ewangelii. To właśnie z powodu tej podwójnej typicznej relacji żydowskiego Żniwa słowa z Łuk. 21:5-24 pod różnymi względami są tak podobne do słów z Mat. 24; Mar. 13. Według Mat. 24:3; Mar. 13:4 oraz Łuk. 21:7, pytania dotyczą czterech rzeczy: (1) kiedy zostaną zniszczone świątynia i miasto (kiedy się to stanie); (2) jaki będzie znak wypełnienia się tych rzeczy (co za znak, kiedy się to wszystko będzie wypełniać); (3) jaki będzie znak drugiej obecności Jezusa (co za znak twej obecności); oraz (4) jaki będzie znak końca Wieku. Pierwsze pytanie dotyczyło oczywiście zniszczenia świątyni i miasta; drugie związane było z wielkim znakiem, który miał cechować okres pośredni, a znakiem tym było głoszenie Ewangelii, aż jej świadectwo miało stać się ogólnoświatowe (Mat. 24:14); trzecie odnosiło się do prawdy Żniwa jako znaku drugiej obecności