Epifaniczny tom 12 – rozdział 4 – str. 384
Biblia jako Boskie Objawienie (c.d.)
Filistyńczyków (Ezech. 25:15-17; Jer. 47:4-7; Amos 1:6-8; Sof. 2:4-7; Zach. 9:5-8), Niniwy (Nah. 1:2; 3:6; Sof. 11:13-15), Babilonu (Izaj. 13:1-22; 14:1-23; 21:9; 44:24-28; 45:1,13,21; 46:1,2; 47:1-14; Jer. 25:12-14; 50; 51), Tyru (Ezech. 26; 27; 28; Zach. 9:4; Izaj. 23:6,12; Joela 3:6,7), Egiptu (Ezech. 30:13-19) oraz Arabów (1Moj. 16:12; 17:20; Izaj. 21:13-17). W zarysie prorokuje ona także o postępowaniu trzech ras ludzkości (1Moj. 9:25-27), czego wypełnienie jest oczywiste na podstawie przeszłej i teraźniejszej historii. Pismo Święte zapowiada zło dla pogańskich narodów, krajów i miast. Podróżujący po tych krajach i miastach oraz wśród wspomnianych wyżej narodów świadczą na temat ich stanu: że jest on taki, jaki prorocy Boży im zapowiedzieli. Czynią tak nie tylko chrześcijanie, lecz także niechrześcijanie i wrogowie chrześcijaństwa, którzy choć nie zamierzają w ten sposób potwierdzać proroctw, właśnie tak przedstawiają te warunki. Dla przykładu, sceptyczny Gibbon w swym Decline and Fall of the Roman Empire [Zmierzch i upadek cesarstwa rzymskiego] oraz niewierzący Volney w swoich podróżach nieświadomie składają dokładne świadectwo wypełniania się tych proroctw w faktach, opisując te narody, kraje i miasta. Tak więc ta grupa proroctw daje nam kolejny dowód na to, że Biblia jest Boskim objawieniem.
By odrzucić argument proroctw, niektórzy niewierzący twierdzą, że ich wypełnianie się jest kwestią przypadku. W odpowiedzi na to przytaczamy następujący fragment pióra wybitnego matematyka: „Plan proroczy jest najwyraźniej zbyt ogromny i różnorodny, by mógł być stworzony przez ludzki rozum. Jeśli go wyłączymy z rozważań, pozostaje tylko hipoteza przypadku – zaprzeczenia jakiejkolwiek inteligencji, ludzkiej czy Boskiej. Przy takim założeniu prawo zdarzeń jest takie samo jak to, przy pomocy którego wylicza się prawdopodobieństwo w niektórych zajęciach i zawodach; zbadanie tej kwestii sprowadza się zatem do zwykłego zastosowania teorii