Epifaniczny tom 12 – rozdział 3 – str. 213
Biblia jako Boskie Objawienie (c.d.)
przyjemne dla Ojca i która właściwie potrafiła przyjąć radosne okrzyki tłumów przy Jego tryumfalnym wjeździe do Jeruzalem. Pokój niczym niezmąconego umysłu i spokojnego serca towarzyszył Mu przez cały czas (Jana 15:27). Jak pokazuje Jan w rozdziałach od 13 do 17, słodka woń pokoju serca i umysłu była Jego udziałem na dzień przed śmiercią, przepełniając ostatnie kazanie w górnym pokoju i nadając mu atmosferę, która miała przetrwać na zawsze. Jego wojowniczość prowadziła Go do obrony prawdy i sprawiedliwości przed wszelkimi atakami, czego dowodem są na przykład rozmowy zapisane przez Jana w rozdziałach od 3 do 10. Jego agresywność prowadziła Go do atakowania mieczem prawdy fałszywych nauk i złych przykładów rabinicznego tradycjonalizmu, jak pokazuje to na przykład Mat. 23. Jego żywotność pobudzała Go do chronienia życia i zasłaniała przed możliwymi do uniknięcia niebezpieczeństwami, dopóki nie stwierdził, że wola Ojca była już inna, co można zauważyć na podstawie Jego ucieczki przed niedoszłymi sprawcami linczu w Nazarecie i Jeruzalem. Jego ostrożność sprawiła, że nie rzucił się ze szczytu świątyni; nie chciała też odpowiadać na pytania, gdy odpowiedzi mogłyby być wykorzystane przez Jego wrogów przeciwko Niemu. Jego skrytość sprawiała, że udzielał wymijających odpowiedzi na podchwytliwe pytania, np. czy zgodne z prawem było składanie daniny cesarzowi oraz skąd pochodziła Jego władza nauczania i postępowania. Jego przezorność sprawiała, że pozostałości po uczcie kazał zebrać dla przyszłego wykorzystania; dzięki niej oczekiwał też odpowiedniego zysku od Swych szafarzy. Apetytu używał do zapewnienia Sobie okazji czynienia dobra oraz do wzmacniania się w Swojej misji. Widzimy zatem, że dobrze wykorzystywał wszystkie niższe pierwszorzędne łaski, tj. używał ich jako sług prawdy, sprawiedliwości i świętości. Pod tym względem prześcignął w dobroci wszystkich synów ludzkich.
W poprzednim akapicie wykazaliśmy, w jaki sposób Jezus właściwie używał Swych niższych samolubnych organów, w wyniku czego powstały samolubne niższe pierwszorzędne łaski. To samo czynił ze Swymi społecznymi niższymi łaskami