Epifaniczny tom 12 – rozdział 3 – str. 274
Biblia jako Boskie Objawienie (c.d.)
prawdy, braci, świata i upadłych aniołów, podobnego do tego, jakiego wymagał od Jezusa i jakie Jezus okazał. Tylko wtedy, tak jak w przypadku Jezusa, dla dobra Samego Siebie oraz wszystkich innych zainteresowanych mógł obdarzyć nas Boską naturą i dziedzictwem z Chrystusem. Gdyby bowiem nie wymagał tego od nas, miałyby wobec nas zastosowanie te same konsekwencje, jakie podaliśmy wyżej w odniesieniu do Jezusa, gdyby otrzymał On Boską naturę, stanowisko Dziedzica i Namiestnika Boga, bez wcześniejszego dowiedzenia, w warunkach srogich cierpień, Swojej niezawodności w stałym czynieniu woli Boga. Rozumiemy zatem uzasadnienie dozwolenia przez Boga na to, by Kościół przechodził przez srogie cierpienia wraz z Jezusem. Mamy w tym kolejne chwalebne objawienie Jego charakteru, promieniującego doskonałą mądrością, sprawiedliwością, miłością i mocą. Z pewnością Bogu należy się chwała za udzielenie Kościołowi przywileju cierpienia z Chrystusem! Widzimy więc, że Chrystusowi i Kościołowi dozwolono na doświadczenie ze złem w znaczeniu cierpienia po to, by przygotować ich w sercu i umyśle do stanu odpowiedniego dla wykonywania wszystkich planów i zamierzeń Boga, wśród których znajduje się także zamiar wyzwolenia niewybranych ludzi i aniołów z niewoli skażenia do chwalebnej wolności dzieci Bożych (Rzym. 8:21). Tak widziane, cierpienia są częścią kształcenia, niezbędną do przygotowania ich do przyszłej natury, dziedzictw i urzędu (Rzym. 2:7) oraz do błogosławienia niewybranych ludzi i aniołów. Dozwolenie na doświadczanie przez nich zła jest wielką manifestacją Boskiej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy.
Cel Boga w dozwoleniu na to, by podrzędne klasy wybrane (Wielka Kompania oraz Starożytni i Młodociani Godni) przechodziły doświadczenia ze złem, tzn. by doświadczały cierpień, jest bardzo podobny do celu, dla którego dozwolił On przechodzić je Jezusowi i Kościołowi: by przygotować ich w charakterze i naturze do stanowisk pomocników Jezusa i Kościoła w urzędowym dziele przywracania niewybranych ludzi i aniołów do stanu bezgrzesznej doskonałości, a także po to, by byli ich pomocnikami w dziełach realizowanych we Wiekach następujących po Tysiącleciu.