Epifaniczny tom 12 – rozdział 3 – str. 283
Biblia jako Boskie Objawienie (c.d.)
Pismo Święte szczególnie zapowiada, że ten ucisk całej ludzkości będzie składał się z trzech głównych stadiów: światowej wojny (symbolicznego wiatru), światowej rewolucji (symbolicznego trzęsienia ziemi) oraz światowej anarchii (symbolicznego ognia), przy czym ogólnoświatowy głód i zarazy będą występować w ramach tych stadiów, a między nimi różne mniejsze wojny, rewolucje i anarchie (Obj. 7:1,14; 1Król 19:11,12; Ezech. 14:13-21; Obj. 16:16-18; 2Tes. 1:8). W przypadku Żydów zgromadzonych do Palestyny ucisk ten w szczególności będzie polegał na niszczącej inwazji (Ezech. 38; 39). Ten dzień gniewu rozpoczął się w roku 1914 wraz z pierwszą fazą wojny światowej, której towarzyszyły wielki głód i choroby, np. hiszpańska grypa. Po tej wojnie miały miejsce mniejsze wojny, rewolucje i anarchie. Druga faza wojny światowej, rozpoczęta w roku 1939, a zakończona w 1945, cechowała się formami zła podobnymi do tych, jakie znała faza pierwsza. Druga faza wielkiego ucisku, światowa rewolucja lub inaczej armagedon, jest tuż przed nami, a niedawna okropna wojna jest jej prekursorem. Będą jej towarzyszyć ogólnoświatowy głód i choroby, a po niej nastąpią wojny, rewolucje i anarchie. Potem nadejdzie faza trzecia, powszechna anarchia, której towarzyszyć będą jeszcze większy głód i choroby od tych, jakie towarzyszyły pozostałym dwóm stadiom dnia gniewu. Ostatnia faza będzie skierowana przeciwko Żydom, którzy powrócą do Palestyny, oraz przeciwko grabieżczym resztkom anarchistów, zgromadzonym ze wszystkich zniszczonych narodów, którzy napadną na Palestynę w celu grabienia, niszczenia ziemi i jej ludu, za co poniosą przykładową karę, gdy dokonają już swego niszczącego dzieła. Biblia uczy także, że pokonani, wyczerpani i zrozpaczeni ludzie, upokorzeni przez bezprzykładne cierpienia dnia gniewu, a także pamiętający, że te utrapienia były im zapowiedziane jako następstwa grzechu, w końcu nauczą się lekcji, której ilustracją jest poparzone dziecko unikające ognia, i wtedy swoje cierpienia połączą z ich prawdziwą przyczyną – grzechem. Na podstawie swych bolesnych doświadczeń nauczą się dostrzegać niepraktyczność grzechu i praktyczność unikania go. W ten sposób rodzaj ludzki ostatecznie nauczy się lekcji