Epifaniczny tom 12 – rozdział 3 – str. 342
Biblia jako Boskie Objawienie (c.d.)
i Potwierdzonym Przysięgą. Jej napomnienia są tak liczne i wzniosłe, jak wymagają tego różnorodne relacje człowieka. A co powiemy o jej proroctwach, historiach i typach, które obejmują największe i najwznioślejsze wydarzenia wszechczasów? Wzniosłość myśli z pewnością cechuje Biblię w stopniu, w jakim powinniśmy tego oczekiwać w Boskim objawieniu. A zatem Biblię cechują główne przymioty artystyczne: jedność, różnorodność, harmonia, praktyczność, piękno, wzniosłość i szlachetność, potwierdzając w ten sposób, iż jest ona Boskim objawieniem.
Stosowne byłoby tutaj wspomnieć pewne osobliwości stylu biblijnych pism, osobliwości które nie zostały podane w naszej analizie literackości Biblii, a które zgodne są z poglądem, iż jest ona Boskim objawieniem. Pierwszą, jaką wymienimy, jest dramatyczny charakter jej historii, który należy do tych wyżej ocenianych w literackim stylu historycznej kompozycji. Najwięksi historycy świata drobiazgowo opisują postacie swych narracji. Jednak Biblia odsłania swoje historie w sposób dramatyczny, tj. bez takich opisów, bez komentarzy na temat postaci, pozwalając, by ich charaktery wypływały z samych czynów, bez jakiegokolwiek opisu. Kto zaprzeczy, że w ten sposób przedstawia ona charakter bardziej wyraziście i dramatycznie niż najwięksi historycy ziemi przy pomocy drobiazgowych opisów charakteru? Czy właśnie takiej najwyższej formy kompozycji historycznej nie należałoby się spodziewać w Boskim objawieniu? Kolejną osobliwością w stylu pism biblijnych jest zapominanie o sobie przez ich pisarzy. Mojżesz, prorocy i Apostołowie tak bardzo zapominają o sobie w swoich pismach historycznych, że w opisie wydarzeń, w których nie brali udziału, prawie nie dostrzegamy ich istnienia, np. Mojżesz w trakcie pisania Pięcioksięgu, Samuel przy spisywaniu ksiąg Jozuego, Sędziów, Ruty i części 1 Samuela, czterej ewangeliści w spisywaniu czterech Ewangelii i Dziejów Apostolskich. Jakże to niepodobne do historyków będących zwykłymi ludźmi! Sytuacja ta jest z konieczności inna w autobiografiach, takich jak Ezdrasza i Nehemiasza, oraz w osobistych listach, np. napisanych przez Pawła. Jakże inaczej traktowani są pogańscy narodowi bohaterowie przez autorów będących zwykłymi ludźmi,