Epifaniczny tom 12 – rozdział 2 – str. 121
Biblia jako Boskie Objawienie
i jej mocy. Właśnie taką pomoc Biblia oferuje słabemu i potrzebującemu człowiekowi. Tak więc Boskiego objawienia należy oczekiwać nie tylko z powodu charakteru Boga (doskonałego w mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości), w związku z upadłym fizycznym, umysłowym, moralnym i religijnym stanem człowieka. Ten sam charakter czyni Boskie objawienie czymś logicznym także z uwagi na strukturę człowieka, daną mu przez Boga, która potrzebuje pomocy, jakiej może udzielić tylko Boskie objawienie. Innymi słowy, tak jak istnienie Boga wynika ze struktury umysłowej, moralnej i religijnej natury człowieka, tak ta sama struktura jego natury umysłowej, moralnej i religijnej oznacza udzielenie Boskiego objawienia, co widać wtedy, gdy na potrzeby i pragnienia tej natury popatrzy się z punktu widzenia Boskiej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy i gdy przymioty te widzi się w związku z udzieloną przez Boga strukturą tej natury. Innymi słowy, Boskie objawienie jest koniecznym postulatem doskonałego charakteru Boga wobec udzielonej przez Boga struktury ludzkiej natury: bowiem nieudzielenie objawienia istocie tak skonstruowanej przez Boga sugerowałoby, że Bóg nie jest doskonały w mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy.
Niewierzący większości szkół różnymi argumentami (poza tymi, jakie tutaj już przeanalizowaliśmy) zaprzeczali konieczności i słuszności oczekiwania Boskiego objawienia. Rozważymy pokrótce te zarzuty. Oto pierwszy z takich powodów: rozum człowieka, jako dar od Boga, musi być doskonały i dlatego sam jest w stanie odkryć dla potrzeb człowieka całą prawdę, jakiej mogłoby udzielić Boskie objawienie; a zatem nie należy oczekiwać Boskiego objawienia i nie jest ono konieczne, ponieważ doskonały Bóg nigdy nie czyni niepotrzebnych rzeczy. Przyznajemy, że Bóg nigdy nie czyni rzeczy niepotrzebnych, lecz z naciskiem zaprzeczamy pozostałej części powyższych argumentów przeciwko słuszności oczekiwania i potrzeby Boskiego objawienia. Przede wszystkim, cała historia i doświadczenie człowieka, a także sumienie, zaprzeczają, że ludzki rozum jest doskonały. Gdyby takim był, zawsze rozumowałby prawidłowo, zarówno indukcyjnie jak i dedukcyjnie. Jednak ogromna różnorodność