Epifaniczny tom 12 – rozdział 2 – str. 141
Biblia jako Boskie Objawienie
Boga realizującego Boski plan, trzy żony Abrahama stały się typem trzech wielkich przymierzy Boskiego planu, natomiast dzieci tych żon obrazują klasy rozwijane przez te trzy wielkie przymierza. Czwartym celem tego Wieku było udzielenie patriarchom i ich rodzinom odpowiedniego przygotowania i kwalifikacji do misji ziemskich podnosicieli rodzaju ludzkiego w odpowiednim czasie, co mogli osiągnąć okazując wierność. Gdy Bóg w ten sposób zajmował się nimi na zasadzie wyboru, niewybranemu światu pozwolił przechodzić przez doświadczenie ze złem w ramach przekleństwa śmierci, pozostawiając go bez pomocy na drodze zbawienia. Nie powinniśmy oczywiście rozumieć, że niewybrani w chwili śmierci idą na wieczne męki, które zresztą nie są przewidziane w Boskim planie, lecz że wchodzą w stan śmierci, w stan nieświadomości, by czekać tam, aż wyborcze procesy przeprowadzane przez Pana skompletują tych, którzy mają ich podnosić – nasienie Abrahama, które w odpowiednim czasie przyprowadzi ich z powrotem ze stanu umarłych, by mogli dostąpić sposobności uzyskania wiecznego życia, której nie mieli w tym życiu z powodu niewiary swego serca.
Jak wskazaliśmy wyżej, z chwilą śmierci Jakuba dobiegł końca Wiek Patriarchów, ponieważ począwszy od tego czasu aż do pierwszego adwentu Jezusa Bóg nie utrzymywał już kontaktu na podstawie przymierza tylko z jednym patriarchą, a przez niego z jego rodziną, lecz w oparciu o przymierze utrzymywał kontakt z wybranym cielesnym narodem, synami Izraela, obejmując tych pogan, którzy przyłączali się do Izraela, lecz z żadną inną jednostką czy narodem. Podstawa przymierza była taka sama jak w Wieku Patriarchów, dopóki nie zostało dodane Przymierze Mojżeszowe, kiedy to Przymierze Zakonu objęło wszystkich Izraelitów, a Przymierze Abrahamowe dodatkowo obejmowało wszystkich prawdziwych Izraelitów, klasę wiary i tylko klasę wiary wśród nich. W tym czasie Bóg uznawał i utrzymywał kontakt tylko z Izraelem. Dlatego w okresie Wieku Żydowskiego nie zbawiał ani nie usiłował zbawiać pogańskiego świata, a zatem nie miał On wtedy żadnego z tych celów. W odniesieniu do Izraela realizował następujące zamierzenia: (1) wybór Izraela jako opiekuna Jego wyroczni;