Epifaniczny tom 12 – rozdział 2 – str. 200
Biblia jako Boskie Objawienie
nie przedstawia go też jako wszechobecnego w znaczeniu, w jakim Jehowa jest obecny wszędzie poprzez aktywność Swych przymiotów, szczególnie mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, dzięki którym przenika całą przestrzeń i wszystkie rzeczy. Wprost przeciwnie, by używać swej woli, musiał być fizycznie obecny wszędzie tam, gdzie pragnął dokonać czegoś osobiście. Mitologia ta nie przedstawia go też jako najwyższego: często musiał ulegać on wyższej sile. Połączenie innych bogów, szczególnie jeśli występował tam Thor, bóg wojny i siły, przewyższało go w mocy. Fakt, że zostanie on zabity w bitwie dowodzi, że chociaż był głównym bogiem narodów germańskich, nie był najwyższy w takim znaczeniu, w jakim Biblia objawia Boga. Mitologia staroskandynawska nie ukazuje go też jako niezgłębionego. Pozostali bogowie wielokrotnie byli w stanie go zgłębić, a dodatkowym dowodem jego płytkości jest potrzeba korzystania niekiedy z ich rad. Jest on więc wyraźnie niższy od Jehowy w przymiotach istoty, tak jak ziemia jest niższa od nieba.
Jeśli najlepsze ze wszystkich objawień pogańskich przedstawia swego głównego boga jako tak bardzo niższego od Jehowy w przymiotach istoty, co powiemy o porównaniu przymiotów istoty Jehowy i głównego boga Greków, Egipcjan, Babilończyków, Chińczyków, Japończyków, Hindusów, Indian z Ameryki Północnej i Południowej itp.? Biblia zapewnia nas, że religie pogańskie zostały objawione przez szatana i upadłych aniołów, którzy są także ich bogami (5Moj. 32:17; 3Moj. 17:7; Psalm 106:37; 1Kor. 8:5; 10:20,21; 1Tym. 4:1; 2Kor. 4:3,4; 11:14; Jan 8:44). Ich najgorsze objawienia widać w najbardziej zdegradowanych religiach pogańskich wyznawanych przez aborygenów w Afryce i na niektórych wyspach Pacyfiku. Natomiast ich najlepsze objawienia, te udzielone narodom germańskim, szczególnie widoczne w ich nordyckich przedstawicielach, oraz Persom, przy czym ci drudzy swe najlepsze poglądy otrzymali ze Starego Testamentu, w ich naukach na temat przymiotów istoty ich bogów tak bardzo ustępują przymiotom przypisywanym Bogu przez Biblię, że słusznie możemy dojść do wniosku, iż objawienie przymiotów istoty Boga podane w Biblii nie mogło