Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 25
Biblia w ogólnych zarysach
Melanchtona, Bugenhagena i Crucigera. Za dni Lutra nie było wielkich słowników hebrajskich ani greckich, lecz pilnie korzystał ze skromnych pomocy, jakie wówczas miał do dyspozycji. Znaczenia niejasnych i rzadko używanych hebrajskich słów konsultował z wieloma rabinami i żydowskimi kupcami na rynku Wittenbergi. Kazał nawet zabić krowę i pociąć ją na kawałki w swojej obecności, a uczonych Żydów prosił o nazywanie każdej jej części po hebrajsku, usiłując odnaleźć znaczenia niektórych słów z Pięcioksięgu używanych w związku ze składaniem ofiar. Jego tłumaczenie miało na celu oddanie znaczenia w języku niemieckim w sposób zrozumiały dla ludzi prostych i nie aspirowało do tłumaczenia dosłownego. Uwzględniając trudności tłumaczenia, stworzył przekład, który dzięki swej szlachetnej prostocie, głębokiej duchowości i pięknej różnorodności zalicza się do największych dzieł ludzkiego geniuszu. Przez swój przekład Biblii stworzył wręcz górnoniemiecki język, dominujący język Niemców. Jego wpływ nie był też ograniczony tylko do ludzi władających niemieckim. Stał się on podstawą przekładów: duńsko-norweskiego (1524 r.), holenderskiego (1526 r.), szwedzkiego (1526 r.) oraz islandzkiego (1540 r.), a przez Tyndale’a miał wpływ na A.V. w roku 1611.
A.V. [Authorised Version, znana także jako King James Version, Wersja Króla Jakuba – przypis tł.] to jeszcze piękniejsze tłumaczenie niż Lutra. Zostało ono zaproponowane na konferencji w Hampton Court w styczniu 1604 roku. W tym samym roku 47 najzdolniejszych badaczy biblijnych w Wielkiej Brytanii rozpoczęło pracę nad tą wersją. Król Jakub I zaprosił ich do podjęcia tego dzieła jako przeglądu poprzednich angielskich tłumaczeń. W swojej pracy opierali się na manuskryptach hebrajskich i greckich. Mieli do wglądu więcej greckich manuskryptów niż Luter, a poza tym przewagę w postaci posiadania jego i dziewięciu wcześniej wydanych angielskich tłumaczeń oraz niemal stuletni postęp w badaniach greki i hebrajskiego. Wspomnianych 47 badaczy podzieliło się na sześć grup i niezwłocznie przystąpiło do pracy. Spotykali się od czasu do czasu, porównywali i przeglądali wzajemnie swe prace,