Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 29
Biblia w ogólnych zarysach
17 grudnia 1538 roku, a następnie przeniesione do Londynu, gdzie zostały dokończone w kwietniu 1539 roku. Jej drugie wydanie ukazało się w roku 1540, stając się kolejną A.V. Jej księga Psalmów stanowi psałterz modlitewnika kościoła Anglii, liturgii kościoła anglikańskiego. Jest to pierwsza angielska Biblia, w której użyto kursywy w celu zaznaczenia, że w hebrajskim i greckim oryginale nie ma słów odpowiadających tym, które zostały podane kursywą. Jej główny orędownik, Thomas Cranmer, był członkiem gwiezdnym kościoła filadelfijskiego, a w roku 1556 najbardziej wybitnym ze wszystkich męczenników, jacy zginęli z rąk „krwawej Marii” na stosie lub w inny sposób. Następnie w roku 1560 pojawił się Przekład Genewski, dokonany przez Anglików, którzy uciekli z Anglii w czasie prześladowań „krwawej Marii”. Był on Biblią purytanów, kalwinistów, częściowo powstał pod wpływem Kalwina. Wiele jego egzemplarzy zostało przywiezionych przez purytanów do Ameryki. Jest to bardziej dokładne tłumaczenie niż jakiekolwiek wcześniejsze, a nawet bardziej dokładne niż A.V., która ukazała się później. Jednak poza tą cechą pod każdym względem ustępuje on A.V.
W 1568 roku ukazała się Biblia Biskupia. Wydał ją kościół anglikański w opozycji do Biblii Genewskiej. Była ona oparta na Biblii Cranmera, przetłumaczona przez piętnastu teologów, z których ośmiu było biskupami kościoła anglikańskiego, i stąd jej nazwa. Została wydana w trzech częściach w latach 1568-1572, lecz była zbyt duża i droga, by zyskać popularność i wkrótce zniknęła. Protestanckie przekłady w Anglii pobudziły wygnanych angielskich teologów Rzymu do przetłumaczenia i wydania Biblii z Douai. Jest ona oparta na Wulgacie. Jej Nowy Testament został przetłumaczony i najpierw wydany w Rheims, we Francji, w roku 1582, a Stary Testament w Douai, we Francji, w latach 1609-1610. To, co obecnie nazywane jest Biblią Douai, jest korektą Nowego Testamentu z Rheims oraz Starego Testamentu z Douai, dokonaną przez katolickiego biskupa Richarda Challonera. Swoją wersję opublikował z przypisami (zwykle skracanymi we współczesnych wydaniach tej Biblii) w pięciu tomach w roku 1749 i 1750. Jej angielski zdradza