Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 49
Biblia w ogólnych zarysach
wypełnione wersetami z antytezą. Antytezy te z pewnością wielce podnoszą siłę i wartość literackości Biblii. Biblia obfituje w epigramaty, które są krótkimi wypowiedziami o moralizatorskim zabarwieniu. Księga Przypowieści jest najlepszą ilustracją tej figury retorycznej. Nie musimy przytaczać żadnych dodatkowych ilustracji poza stwierdzeniem, że mowy Chrystusa, szczególnie Jego dwa największe kazania (Mat. 5-7 oraz Jan 13-17), a także napomnienia listów apostolskich pełne są epigramatów.
Metonimia oznacza zmianę nazwy, tzn. nazwa danej rzeczy zastępowana jest innym rzeczownikiem. Jest to figura często używana w literaturze, znajdujemy ją też w Biblii. Zmiana nazwy jest wynikiem istnienia pewnego związku między takimi dwoma nazwami, jaki na przykład występuje między pojemnikiem a rzeczą w nim zawartą, przyczyną i skutkiem lub odwrotnie, tematem a rzeczą z nim związaną lub odwrotnie. I tak Jezus, wśród innych figur, w Łuk. 22:20 używa metonimii, pod postacią pojemnika rozumiejąc rzecz w nim zawartą: Ten kielich [jego zawartość] jest [reprezentuje, mamy tutaj metaforę] Nowe Przymierze [tutaj kolejna metonimia: rezultat jest podany zamiast przyczyny; krew zapewnia Nowe Przymierze przez pieczętowanie go]. Łuk. 16:29 to kolejny przypadek metonimii: Mojżesz i prorocy nie oznaczają tutaj samych osób, lecz to, co one stworzyły: pisma Starego Testamentu – występuje tu przyczyna zamiast skutku. W 1Moj. 25:23 znajdujemy kilka metonimii, w których rezultat podany jest zamiast przyczyny: dwa narody zrodzone przez Ezawa i Jakuba podstawione są za ich embriony, dwa rodzaje narodów za ich embriony, starszy lud zamiast swego embrionu i młodszy lud zamiast swego embrionu. W pierwszej części Dz.Ap. 1:18 widzimy, że źródło podane jest zamiast narzędzia, tzn. tak naprawdę to nie Judasz, lecz kapłani jako jego przedstawiciele kupili pole krwi za zapłatę nikczemności Judasza. Metonimia pokazująca relację do podmiotu użyta jest