Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 55
Biblia w ogólnych zarysach
prawdopodobnie zawiera najpiękniejszą literaturę Biblii: Izaj. 35,60,61,62 i 65, zwłaszcza wersety 17-25. Pieśń nad Pieśniami przepełniona jest pięknem jako swoim głównym przymiotem literackim, obfitując w figury, które są jednym z głównych elementów pięknego stylu. Życie Samuela mieści w sobie wiele pięknych epizodów, a księga Ruty wypełniona jest pięknymi myślami i epizodami, równie pięknie opowiedzianymi. Mowy Jezusa, bardziej niż wszystkie pozostałe wypowiedzi Nowego Testamentu, poza przymiotem wzniosłości cechują się także pięknem. Kazanie na górze, szczególnie błogosławieństwa, modlitwa Pańska i fragment dotyczący zmartwień, sięgają wyżyn piękna, rzadkich do odnalezienia. Jego rozmowa z Samarytanką jest piękna w myślach i sposobie wyrażenia. Jego przypowieści przesycone są pięknem. Kolejną cechą dobrego stylu kompozycji jest prostota. Także pod tym względem Biblia spełnia wymagania literackiego stylu, i dlatego jako pierwsza zasługuje na miano literatury. Prostota cechuje jej historie i biografie, czego bardziej niż oczywistym dowodem są jej księgi historyczne i biograficzne. To samo można powiedzieć o jej fragmentach lirycznych, przykazaniach, obietnicach i napomnieniach. To właśnie z powodu tej prostoty dzieci fascynują się Biblią. Zwięzłość jest kolejnym atrybutem dobrego stylu. Także i pod tym względem Biblia wiedzie prym. Nigdzie indziej nie znajdziemy tak zwięzłych wypowiedzi. Jest to szczególnie prawdziwe w odniesieniu do ksiąg mądrości, Przypowieści i Kaznodziei, mów Jezusa i listów Apostołów.
By literatura była wielka, powinna mieć wewnętrzne powiązanie swych części, które czyni ją wyrazem jednolitej całości, tj. w literaturze powinna być jedność, dzięki czemu nie jest ona zlepkiem oderwanych od siebie i niepowiązanych z sobą elementów. Pod tym względem Biblia jako literatura jest nieporównywalna z jakąkolwiek inną: jest ona jednością, w której zasobnych fałdach doskonale łączy się wielka różnorodność i indywidualność. Jej elementy składowe – doktryny, nauki etyczne, obietnice, napomnienia, proroctwa, historie i typy – przejawiają