Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 65
Biblia w ogólnych zarysach
Trzyczęściowy podział Starego Testamentu jest wyraźnie widoczny w słowach Jezusa: „Musi się wypełnić wszystko, co napisano w [1] Zakonie Mojżeszowym i w [2] Prorokach i w [3] Psalmach [pierwsza księga trzeciej części Starego Testamentu reprezentuje tutaj trzeci jego dział na zasadzie metonimii]” (Łuk. 24:44).
Dr B. F. Westcott, jeden z najzdolniejszych badaczy Pism Nowego Testamentu w XIX wieku, mówiąc o sposobie, w jaki Nowy Testament używa i odnosi się do Starego Testamentu, stwierdza: „Istnienie tych zbiorowych określeń [których Nowy Testament używa jako nazw Starego Testamentu], powszechne założenie ich zrozumiałości, brak jakichkolwiek wątpliwości co do ich zastosowania w obszarach, na które rozciągają się dowody, jednoznaczne odwoływanie się do pism przez nie opisywanych, całkowita równość różnych części obecnych w całym zbiorze – mają ważne znaczenie (zarówno pozytywne, jak i negatywne) dla szczególnych świadectw oddzielnych ksiąg. Przenoszą one takie świadectwa z jednej księgi na grupę ksiąg; wykluczają wniosek, że ewentualne użycie innych ksiąg umieszcza je na tej samej podstawie, na której znajdują się te należące do uznanego zbioru. (…) Nie ma najmniejszego dowodu wskazującego, że hebrajska Biblia kiedykolwiek zawierała jakiekolwiek dodatkowe księgi poza tymi, jakie znajdują się w niej obecnie”.
Nowy Testament nigdy nie cytuje z ksiąg apokryficznych, które w XVI wieku kościół rzymski uznał za część Starego Testamentu. Chociaż apokryfy do XVI wieku często były używane do oddziaływania moralnego, do czego można używać każdej dobrej książki, nie były uznawane za część kanonu przez kościół pierwotny ani średniowieczny. Nie zawierały ich spisy ksiąg Starego Testamentu sporządzone przez Atanazego, Augustyna, Hieronima itp. Hieronim nie chciał tłumaczyć ich w swej Wulgacie jako części Biblii, lecz na prośbę papieża Damazego zgodził się je przetłumaczyć w formie dodatku, do wykorzystania jako budującej lektury, lecz nie jako uznanych Pism,