Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 68
Biblia w ogólnych zarysach
na ten temat, jego świadectwo udaremni ich wszystkie ataki. Nie jest to jednak jedyny stosowny werset. Następujące myśli potwierdzają tę naukę. Jezus wykazuje, że w scenie z krzakiem gorejącym Bóg objawił coś Izraelowi, „wam”, na dowód zmartwychwstania (Mat. 22:31). Zachariasz mówi, że Bóg obiecał Zbawiciela przez usta, Pisma Swoich proroków od początku Wieku Żydowskiego (podobnie w greckim, Łuk. 1:70). Św. Paweł powiedział Żydom w Rzymie, że Duch Święty mówił przez Izajasza, proroka, do ojców (Dz.Ap. 28:25). Powiada nam, że Bóg w różnych czasach i na różne sposoby przemawiał do ojców przez proroków (Żyd. 1:1). Cytując Psalmy, stwierdza on, że to, co przytoczył, powiedział Duch Święty (Żyd. 3:7). Piotr dodaje, że prorocy badali Pisma, o których za ich pośrednictwem świadczył Duch Święty (1Piotra 1:11). Zapewnia nas także, że Pisma Starego Testamentu nie powstały z woli człowieka, lecz że ich pisarze byli pobudzani, natchnieni Duchem Świętym. Tak więc różne podane wyżej argumenty dowodzą, że za dni Chrystusa i Apostołów hebrajski Stary Testament był natchnionym Boskim objawieniem udzielonym przez Boga kościołowi żydowskiemu. Z naszego drugiego twierdzenia wynika, że Nowy Testament uczy, iż Stary Testament jest częścią natchnionych przez Boga wyroczni kościoła chrześcijańskiego, co oczywiste jest z faktu, że Chrystus i pisarze Nowego Testamentu cytują z niego jako ze źródła wiary i praktyki kościoła chrześcijańskiego. To właśnie z powodu takiego postępowania Chrystusa i pisarzy Nowego Testamentu kościół chrześcijański zawsze przyjmował Stary Testament jako część swych natchnionych przez Boga wyroczni. Zanim spisano Nowy Testament, był on w istocie rzeczy jedyną Biblią kościoła, co jest oczywiste samo przez się.
Stary Testament potwierdza swoje powstanie jako kanonu. Według Biblii tym, co nadaje księdze kanoniczność jest fakt napisania jej przez męża natchnionego przez Boga. Pierwszą częścią kanonu jest Pięcioksiąg, dzieło Mojżesza, uroczyście złożone, zdeponowane obok arki jako dowód jego Boskiego pochodzenia