Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 82
Biblia w ogólnych zarysach
Testamentu. Pozostałe deski w liczbie 30 oraz 9 rzędów drągów – w sumie 39 – reprezentują księgi Starego Testamentu. Tych 30 desek było ułożonych następująco: po północnej i południowej stronie Przybytku było 28 desek bez tych, które całkowicie znajdowały się w świątnicy najświętszej, natomiast w północno-zachodnim i południowo-zachodnim narożnikach świątnicy najświętszej znajdowały się 2 pozostałe deski, w ⅓ widoczne w świątnicy najświętszej.
W ten sposób jednym dosłownym wersetem oraz kilkoma symbolicznymi Bóg pokazał nam, że Biblia miała składać się z dwóch części: Starego i Nowego Testamentu. Kilkoma symbolicznymi wersetami pokazał nam, że miała się ona składać z 66 ksiąg, z których Stary Testament miał zawierać 39, a Nowy Testament 27. Symbolika ta pokazuje 66 ksiąg Biblii: 39 w Starym Testamencie i 27 w Nowym Testamencie. Jakże mądry jest nasz Bóg! W ten sposób, zanim napisana została jakakolwiek biblijna księga, Bóg pokazał, że Biblia miała składać się z 66 ksiąg: 39 w Starym i 27 w Nowym Testamencie. Dzięki temu wiemy, że tylko 39 ksiąg należy do tego pierwszego i 27 do tego drugiego, co obala rzymski kanon zawierający ponad 39 starotestamentowych ksiąg. Dowodzi to, że Biblia protestancka zawiera właściwą liczbę ksiąg, a ponieważ Apostołowie napisali tylko te księgi, które my posiadamy w Nowym Testamencie, wynika z tego, że 27 ksiąg naszego Nowego Testamentu jest kanonicznych i że są one jedynymi, jakie należą do kanonu Nowego Testamentu. Św. Paweł mówi Kolosanom, żeby przeczytali list, który miał nadejść do nich od (ek) zboru w Laodycei (Kol. 4:16). Najwyraźniej dotyczy to listu do Efezów, który był pisany przez św. Pawła w Rzymie w tym samym czasie, co list do Kolosan. Św. Paweł zamierzył, by obydwa z nich zostały wymienione między zborami. Nie dostrzegając, że św. Paweł mówi tutaj o „liście z Laodycei [przekład gdański błędny, patrz inne polskie przekłady – przypis tł.]”, a nie laodycejskim, niektórzy sądzą, że chodzi tu