Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 83
Biblia w ogólnych zarysach
o list niekanoniczny. Apostołowie nie pisali niekanonicznych listów. Wiele z nich jest im przypisywanych, lecz są one fałszywe. W Kol. 4:16 św. Paweł mówi o dwóch ze swych listów krążących co najmniej między dwoma zborami i wskazuje na kolejność takiego obiegu, jeśli chodzi o te dwa wymienione miasta: najpierw jeden z nich miał być odczytany w Kolosach, a następnie zabrany stamtąd, by być odczytanym w zborze w Laodycei; ten drugi najpierw miał być odczytany w zborze w Laodycei, a stamtąd miał być przewieziony do Kolosów i odczytany w tamtejszym zborze. Fakt, że Bóg mówi nam, że miało być 27 ksiąg Nowego Testamentu, tj. ksiąg o apostolskim pochodzeniu, nie mniej i nie więcej, także dowodzi, że liczne apokryficzne księgi przypisywane Apostołom są fałszywe; są pierwszymi przykładami powieści tworzonych przez płodną wyobraźnię chrześcijańskich romantyków, którzy pisali by zaspokoić nienasycony apetyt żądnych cudów nominalnych chrześcijan.
A teraz przedstawiamy dodatkowe biblijne dowody, że ustne i pisemne nauki Apostołów, jako pełnomocników Chrystusa w sprawach doktrynalnych i wykonawczych, są Boskimi wyroczniami Nowego Testamentu. Jeden z najmocniejszych tego dowodów (inny od tych, jakie podaliśmy wyżej) znajduje się w Gal. 1:11, 12: „A oświadczam wam bracia, iż ewangelia, która jest opowiadana przeze mnie nie jest według człowieka [ludzkiego pochodzenia]. Albowiem ja ani jej nie wziąłem, ani się jej nie nauczyłem od człowieka, ale przez objawienie Jezusa Chrystusa”. To właśnie o tej Ewangelii mówi w wersetach 8,9, że gdyby ktokolwiek, choćby anioł, głosił inną Ewangelię od tej głoszonej przez niego, niech będzie przeklęty. „Bóg (…) w tym ostatnim z dni [Wiek Ewangelii jest ostatnim dniem, tzn. wiekiem drugiej dyspensacji] mówił do nas przez Syna Swego (…) tak wielkie zbawienie, które mając początek opowiadania przez samego Pana [Jezusa], przez tych [Apostołów], którzy go słyszeli,