Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 88
Biblia w ogólnych zarysach
Kwadratus (około 125 n.e), Klaudiusz Apoloniusz, biskup Hierapolis, Miltiades z Aten (obydwaj około 170 r.n.e.) oraz Meliton z Sardes (około 170 r.n.e.), a wszyscy czterej byli apologetami. Współcześni literaccy przeciwnicy Marcjona (który w latach 144-150 opracował Ewangelię na podstawie naszych czterech Ewangelii i innych źródeł, który sfałszował dziesięć listów Pawła i odrzucał inne księgi Nowego Testamentu) z pewnością dostarczyli mocnych dowodów kanoniczności ksiąg, które byłyby przydatne dla naszego obecnego celu, lecz ich wszystkie pisma zaginęły. Tracąc je i wiele innych chrześcijańskich pism, straciliśmy zatem wiele świadectw na temat kanoniczności ksiąg Nowego Testamentu.
Ubóstwo chrześcijańskiej literatury, która przetrwała omawiany tutaj okres poapostolski, także utrudnia nam zdobycie wielu materiałów napisanych w tym czasie na temat kanonu. Następujące wyjaśnienie przybliży nam tę sytuację: Cała obecnie istniejąca literatura chrześcijańska, jaka powstała od czasu śmierci ostatniego Apostoła – Jana, około 100 r.n.e. – do około roku 220 n.e., została wydana drukiem o pełnych wierszach 10-punktową czcionką (jest to wielkość czcionki, którą wydrukowano niniejszy tom [uwaga dotyczy wydania w jęz. angielskim – przypis tł.]), na blisko 2400 stronach, przy wysokości kolumny około 18 cm i szerokości około 13 cm. Zważywszy na ogromną ilość tematów omówionych w tej niewielkiej literaturze, naturalną rzeczą jest oczekiwanie, że stosunkowo niewiele miejsca będzie poświęcone kwestii kanoniczności, zwłaszcza że okres ten był tak bliski czasom Apostołów, że nie pozostawiało to zbyt wiele miejsca na wątpliwości co do apostolskiego pochodzenia Nowego Testamentu, a więc nie dawało zbyt wielu okazji do dyskutowania w kwestii kanonu. Także charakter pism, jakie przetrwały, dowodzi, że najczęściej nie było zbyt wielu okazji do omawiania kanoniczności ksiąg Nowego Testamentu. Większość pism tamtych czasów zachowanych do naszych to pisma polemiczne, będące wynikiem powstawania różnych herezji, np. gnostycyzmu, montanizmu i daty Wielkanocy