Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 90
Biblia w ogólnych zarysach
one napisane. Fakt, iż ona o tym uczy stał się znany dopiero wiele stuleci po uznaniu tych 27 ksiąg za kanoniczne, a zatem można ufać, że Bóg opatrznościowo zachowa prawdziwe 27 ksiąg Nowego Testamentu i sprawi, że Jego opiekunowie tych ksiąg przyjmą i zachowają je jako takie, jako różne i odmienne od wszelkich innych ksiąg i że wszyscy ci opiekunowie za kanoniczne, tj. dotyczące reguły wiary, uznawają tylko te 27 ksiąg.
Przedstawimy teraz zarys pozabiblijnych dowodów na temat kanoniczności ksiąg Nowego Testamentu, rozpoczynając od dostępnych dowodów z okresu 50 lat: 170-220 n.e., a następnie analizując świadectwa 75 lat wstecz, dzieląc ten okres na mniejsze części niż 50 lat. Zaczynamy od świadectw na temat czterech Ewangelii. Ireneusz, którego szczególna działalność przypada na lata 170-203 n.e., występował przeciwko gnostycznemu zlepkowi Marcjona zebranemu z naszych czterech Ewangelii, powstałemu między 144 a 150 r. n.e.; przeciwko piątej Ewangelii napisanej około 140 r. n.e. przez największego z gnostyków, Walentyna, zwanej Ewangelią prawdy, którą Walentyn uważał za równie prawdziwą co cztery Ewangelie; przeciwko alogianom, którzy odrzucali Ewangelię Jana z powodu jego nauk o Logosie oraz przeciwko wyłącznemu używaniu przez pewne sekty Ewangelii Mateusza lub Marka. Przedstawiał nasze cztery Ewangelie jako pochodzące od Chrystusa przez Apostołów („Dał nam Ewangelię w poczwórnej formie”), twierdząc, że dyskredytowanie tych czterech jest bluźnierstwem przeciwko Bogu i Chrystusowi. Wraz z innymi tego okresu określał on tę poczwórną formę Ewangelii przy użyciu szczególnego wyrażenia: Ewangelia według Mateusza, według Marka, według Łukasza i według Jana. W tamtym okresie nie używano w Kościele żadnych innych Ewangelii, co wynika z faktu milczenia Tertuliana, Orygenesa oraz Kanonu Muratoriego [zwanego także Fragmentem Muratoriego – przypis tł.] na ich temat, przy cytowaniu z ksiąg zwanych Ewangeliami. Kanon Muratoriego, który datuje się na 170 r.n.e., podaje nam listę ksiąg Nowego Testamentu. Jej początek i koniec zostały zagubione. Fragment, jaki posiadamy obecnie, zaczyna