Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 100
Biblia w ogólnych zarysach
i Polikarpa. Mówi nam on, że w Efezie i jego sąsiedztwie czytano nie tylko Ewangelię Jana, lecz także Marka. Didache, najstarszy podręcznik kościelny, datujący się na rok 112 n.e., cytuje i robi aluzje do różnych pism Nowego Testamentu jako Pism Boskich. To samo można powiedzieć o dziele zwanym Listem Barnaby, które jest fałszywie przypisywane Barnabie z Nowego Testamentu i które datuje się na około 120 r.n.e.
W prawdziwych listach Ignacego, który był współczesny Janowi i który został zamęczony albo w 108, albo w 115 r. n.e., znajduje się wiele cytatów i jeszcze więcej aluzji do Ewangelii oraz listów św. Pawła i św. Jana, które Ignacy traktuje jako Pismo Święte, a więc jako kanoniczne. Mamy list Polikarpa do Filipian, napisany zaraz po śmierci Ignacego, a więc w 108 lub 115 r. n.e., który zawiera bardzo liczne cytaty z Ewangelii, z listów Pawła i Jana. Według świadectwa Ireneusza, Polikarp mówił mu, że cztery Ewangelie pochodzą od czterech Ewangelistów i że Jan napisał Objawienie. Poświęcenie Polikarpa w roku 70 n.e., a Ignacego jeszcze wcześniej czyni ich dobrymi świadkami naszego tematu, ponieważ łączą nas oni bezpośrednio z Apostołami. Jeszcze bliższym świadkiem jest Klemens z Rzymu, który jest Klemensem z Filip. 4:3 i który w 97 r. n.e., jako sekretarz zboru w Rzymie, napisał dwa listy do Koryntian. Powołuje się w nich na dwa listy św. Pawła do nich i cytuje liczne fragmenty Nowego Testamentu jako natchnione Pisma. Sposób, w jaki ci trzej świadkowie cytują i robią aluzje do różnych pism Nowego Testamentu, szczególnie do czterech Ewangelii i 13 listów Pawła, oznacza, że te liczne zgromadzenia, do których pisali, znały te pisma. Zapewniają oni także te kościoły, do których razem z Pawłem pisywali, że ich sława wśród innych kościołów była głównie oparta na fakcie, że Paweł pisał do nich listy, które były wszędzie rozpowszechniane jako natchnione. Polikarp napominał Filipian, by przede wszystkim przeczytali adresowany do nich list Pawła jako szczególnie budujący. Wspomina list do Filipian i listy do Tesaloniczan jako przeznaczone dla wszystkich Macedończyków,