Epifaniczny tom 12 – rozdział 1 – str. 102
Biblia w ogólnych zarysach
Jana, oraz że Ewangelia Jana była do tego przeznaczona (Jana 19:35; 20:31). Ostatnie dwa wersety Jana ( 21:24,25), które występują we wszystkich manuskryptach tej Ewangelii, nie zostały napisane przez Jana, którego Ewangelia kończy się na wersecie 23. Wydaje się, że werset 24 został dodany przez drugorzędnych starszych („wiemy”), a werset 25 przez wiodącego starszego („mniemam”) kościoła w Efezie jako ich poświadczenie (coś w rodzaju notariusza) prawdziwości tej Ewangelii, którą posyłali do innych kościołów. Wiemy bowiem, że Jan nigdy nie mówi o sobie w Ewangelii w pierwszej osobie – „ja” lub „my”, lecz zawsze w trzeciej osobie – „uczeń, którego Jezus miłował”, „inny uczeń” itp. Jeśli tak jest, mamy potwierdzenie prawdziwości Ewangelii Jana formalnie złożone około 90 r. n.e., tj. mniej więcej w roku jej napisania, ponieważ jej rozpowszechnianie naturalnie musiało się rozpocząć niebawem po jej napisaniu. Na koniec podajemy fakt, że około trzy lata temu British Museum ujawniło fragment papirusu zawierającego kilka wersetów z Ewangelii Jana, napisanych pismem, które według archeologów nie było używane po roku 110 n.e. Fragment ten mógł być częścią oryginalnego manuskryptu Ewangelii Jana. Jeśli nie, prawdopodobnie była to kopia sporządzona niebawem po jego napisaniu. Na tym kończymy nasze omówienie pozabiblijnych dowodów kanoniczności Nowego Testamentu z tamtego okresu, a wraz z nim naszą analizę kanoniczności ksiąg Biblii, mając nadzieję, że rozprawa ta okazała się pomocną dla umysłu i serca i dowiodła, że 39 ksiąg Starego Testamentu i 27 ksiąg Nowego Testamentu są potwierdzonymi przez Boga księgami Biblii.