Epifaniczny tom 15 – rozdział 6 – str. 383
Duch Święty: jego istota
o usposobieniu królów medyjskich (Jer. 51:11), o nowym usposobieniu (Ezech. 11:19; 18:31; 36:26), o usposobieniu nierządnicy (Ozeasz 4:12; 5:4), o resztce usposobienia (Mal. 2:15), o strzeżeniu usposobienia (15), a w każdym przypadku używane jest słowo ruach, tłumaczone jako duch. Bóg oznajmia, że dał człowiekowi jego usposobienie: który tworzy ducha człowieczego we wnętrznościach jego (Zach. 12:1). W ten sposób podaliśmy znaczną liczbę z licznych zastosowań słowa ruach w Starym Testamencie w znaczeniu usposobienia w ogólności.
A teraz przytoczymy i odniesiemy się do sporej liczby z licznych zastosowań słowa pneuma w Nowym Testamencie w znaczeniu usposobienia w ogólności. Używa go w ten sposób jedno z błogosławieństw: Błogosławieni ubodzy w duchu (Mat. 5:3). Jan miał przyjść w usposobieniu Eliasza (pójdzie przed nim w duchu (…) Eliasza – Łuk. 1:17). Jan i Jezus wzmacniali się w usposobieniu: umacniali się w duchu (80; 2:40). Jan i Jakub nie wiedzieli, że ich usposobienie było złe: Nie wiecie jakiego jesteście ducha (9:55). Prawdziwi chwalcy chwalą i powinni chwalić Boga w swym usposobieniu (Jana 4:23, 24). Apollos miał żarliwe usposobienie: pałając w duchu (Dz.Ap. 18:25). Jezus miał święte usposobienie: Syn Boży (…) według ducha świętości (Rzym. 1:4). Św. Paweł służył Bogu swym usposobieniem: Bóg, któremu służę w duchu moim (9). Mówi o niewolniczym i synowskim usposobieniu jako przeciwstawnych sobie: Gdyż nie wzięliście ducha niewoli (…) ale (…) przysposobienia synowskiego (8:15), dowodząc, że Słowo daje świadectwo synostwa tym, którzy takie usposobienie posiadają: Ten to duch świadczy z duchem naszym (16). Mówi o tych, którzy mają senne usposobienie: Dał im Bóg ducha twardego snu (11:8). Mówi także o cichym duchu (1Kor. 4:21; Gal. 6:1). Radzi, by lud Boży był święty w ciele i usposobieniu: aby był święty i ciałem i duchem (1Kor. 7:34). Jednym z darów Ducha była umiejętność oceny usposobienia: a drugiemu rozpoznawania duchów (12:9).