Epifaniczny tom 15 – rozdział 6 – str. 392
Duch Święty: jego istota
jesteście w duchu, gdyż duch Boży mieszka w was (Rzym. 8:9). Oznajmia też, że jeśli będzie mieszkać w nas usposobienie Boga, który wzbudził Jezusa z martwych, Bóg – przez Swe usposobienie mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości – ożywi nasze umierające ciała do Swej służby: jeśli duch tego, który Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was (…) ożywi i śmiertelne ciała wasze przez Ducha swego, który w was mieszka (11). Dalej zapewnia nas, że wszyscy ci, którzy w swym życiu kierują się Boskim usposobieniem – usposobieniem mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości – są synami Bożymi: którzykolwiek Duchem Bożym prowadzeni bywają, ci są synami Bożymi (14). Podkreśla również fakt, że miłość, która jest cechą charakterystyczną usposobienia Boga, powinna być pobudzającym motywem modlitwy: proszę was (…) przez miłość Ducha, abyście razem ze mną pracowali w modlitwach za mnie do Boga (15:30). Święty Paweł zapewnia nas, że nieodrodzony człowiek nie przyjmuje duchowych rzeczy płynących do Jego wiernego ludu z Boskiego świętego usposobienia mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości. Mówi nawet, że taki człowiek uważa je za głupstwo i nie może ich pojąć z powodu braku duchowej wnikliwości: cielesny człowiek nie pojmuje tych rzeczy, które są Ducha Bożego; albowiem mu są głupstwem i nie może ich poznać, przeto iż duchowo bywają rozsądzane (1Kor. 2:14). Następnie mówi, że nieodrodzeni nic nie wiedzą o Boskim Duchu jako Jego usposobieniu umysłowym i dowodzi, iż jest ono tożsame z umysłowym usposobieniem Chrystusa, posiadanym przez wiernych: któż poznał umysł Pański? (…) ale my umysł Chrystusowy mamy (16). Apostoł mówi o tym, że Bóg udzielił nam mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości, które stanowią Jego Ducha: dał nam Ducha swego świętego (1Tes. 4:8). Mówi o tym, że członkowie wtórej śmierci znieważają usposobienie, które pobudzało Boga, gdy udzielał im wysokiego powołania, które oni zmarnowali: Ducha łaski [wysokiego powołania] zelżyli (Żyd. 10:29).