Epifaniczny tom 15 – rozdział 6 – str. 393
Duch Święty: jego istota
Tym, którzy cierpią dla prawdy i sprawiedliwości, św. Piotr mówi, iż są wielce uprzywilejowani, ponieważ dzięki temu spoczywa na nich duch chwały, usposobienie Boskiej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy: Jeśli was lżą dla imienia Chrystusowego, błogosławieni jesteście, gdyż on duch chwały, a duch Boży odpoczywa na was (1Piotra 4:14). Wyrażenia Duch chwały oraz Duch Boży wzajemnie się uzupełniają i oznaczają to samo.
Powyżej wykazaliśmy, że słowa ruach i pneuma między innymi oznaczają usposobienie jako charakter umysłowy, moralny, religijny i charakter woli człowieka w ogólności lub w jednej albo większej liczbie jego elementów; dowiedliśmy, że w odniesieniu do Boskiego Ducha oznaczają one Jego usposobienie doskonałej mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości w ogólności lub w jednej albo w kilku jego częściach. Tak więc jednym ze znaczeń Ducha Świętego jest Boskie usposobienie w Nim samym. Nie oznacza ono osoby, istoty duchowej.
Następnie chcemy omówić Ducha Świętego jako Boskie usposobienie w Chrystusie. Oznacza to, że w Chrystusie jest to samo usposobienie – umysł, serce i wola – co w Ojcu, tj. że Obydwaj posiadają tego samego Świętego Ducha. Tak jak Święty Duch Boga w Nim samym – czy to jako moc, czy jako usposobienie – nie jest istotą duchową, tak samo Duch ten w Chrystusie – czy to jako Boska moc, czy też Boskie usposobienie – nie jest istotą duchową. W niniejszej analizie zamierzamy na podstawie Biblii wykazać, że Duch Święty w Chrystusie nie jest osobą, lecz świętym Boskim usposobieniem – umysłem, sercem i wolą – w Jezusie. Uczynimy to zarówno na podstawie fragmentów Starego, jak i Nowego Testamentu. Rozpoczniemy od analizy Starego Testamentu, a następnie będziemy ją kontynuować w oparciu o jeden fragment Nowego Testamentu.
Izaj. 11:2 został już omówiony z punktu widzenia definicji, że Boski Duch w Nim samym to Jego święte usposobienie