Epifaniczny tom 16 – rozdział 8 – str. 316
Uwagi na temat różnych zarysów Boskiego Planu
2Kor. 11:2,3; Efez. 5:31,32; Obj. 19:2-8; Zach. 13:3,4; Izaj. 60:4. Szczegóły w E 7, rozdz. VII.
(3) Dzieło Jezusa w zadośćuczynieniu sprawiedliwości (Żyd. 13:12). Dzieło to dokonuje się w czasie Wieków Ewangelii i Tysiąclecia (pola F i G naszego wykresu). Biblia używa różnych figur do jego opisania. Jako Odkupiciel, Jezus dostarcza zasługi okupu, która używana jest jako podstawa zadośćuczynienia sprawiedliwości. Okazując doskonałe posłuszeństwo prawu naturalnemu (Rzym. 2:13,14; 5:13,18,19) oraz Zakonowi Mojżesza (Mat. 5:17), Jezus udowodnił, że ma prawo do doskonałego ludzkiego życia i towarzyszących mu praw życiowych (Rzym. 10:5). Oddał je jednak jako równoważną cenę (1Tym. 2:6; Mat. 20:28) za Adama i rodzaj ludzki potępiony w jego biodrach (Jan 1:29; Żyd 2:9; 1Jana 2:2; Rzym. 5:18,19; 1Kor. 15:21,22). Przez Swą śmierć na krzyżu (Filip. 2:8) odkupił znajdujących się pod Prawem Mojżeszowym z dodatkowego potępienia wynikającego z tego Zakonu (Gal. 3:13; 4:4,5; Rzym. 10:4).
Jako Kapłan (3Moj. 16:11-16; Żyd. 10:6-9,12,14), Jezus (nowe stworzenie) ofiarował Swe człowieczeństwo (cielca) i użył zasługi tej ofiary (krwi) na rzecz wybrańców Wieku Ewangelii, przypisując im ją przed Boską sprawiedliwością, jeszcze przed zastosowaniem jej na rzecz świata. Podobnie używa ofiary okupu jako Orędownik (1Jana 2:1), ponieważ przedstawia Swą zasługę na rzecz wybrańców przed trybunałem Boskiej sprawiedliwości jako coś, co czyni zadość Boskiej sprawiedliwości. Chociaż Jezus umarł za wszystkich, w Wieku Ewangelii przypisuje Swą zasługę (łuk F na wykresie) nie światu, lecz tylko tym, którzy Go przyjmują (Żyd. 9:24; Jan 3:36; 5:24; Rzym. 3:20-26; 4:4-8; 10:4). Uzależnia to od ich ofiarowania się (Żyd. 9:24; 10:14; Rzym. 12:1; 4:11; Jak. 2:14-26; 1Kor. 6:11). Zasługa Jezusa była wystarczająca do zadośćuczynienia sprawiedliwości w sposób przypisany, ponieważ Jego prawo do życia i Jego prawa życiowe zostały przypisane Kościołowi, jak czytamy o tym w Rzym. 5:9,10 i 1Jana 2:2.