Epifaniczny tom 16 – rozdział 8 – str. 324
Uwagi na temat różnych zarysów Boskiego Planu
niego fizycznie, umysłowo, moralnie i religijnie. W jakim celu upadł? Upadł po to, by cała ludzkość – jego potomstwo – mogła przejść przez doświadczenie ze złem, a następnie, w odpowiednim czasie, przez przeciwstawne mu doświadczenie z dobrem (Rzym. 5:18,19; 8:20,21; 11:32). Szczegóły tego tematu w książce Stworzenie (E 2), rozdz. XII.
(10) Dozwolenie zła (Psalm 90). Temat ten szczególnie dotyczy dyspensacji A i B naszego wykresu, ponieważ są to okresy dozwolenia zła. Psalm 90 jest Pieśnią Mojżesza, a Pieśń Mojżesza (Obj. 15:3) to główny temat Starego Testamentu, tak jak Pieśń Baranka jest głównym tematem Nowego Testamentu. Psalm 90:1, 2 są wprowadzeniem, wersety 3, 4 podają temat psalmu, wersety 5-10 stwierdzają fakt istnienia zła, wersety 11, 12 wymieniają powód zła, wersety 13-17 mówią o wyzwoleniu od zła przez doświadczenie sprawiedliwości. Wersety 1, 2 przedstawiają Autora Boskiego planu. Werset l powinien być przetłumaczony następująco: „O Panie, tyś był mieszkaniem naszym w pokoleniu, i to w tym pokoleniu”. Jest tutaj przedstawiona pierwotna doskonałość, jaką cieszył się rodzaj ludzki w Adamie i Ewie w ich bezgrzesznym stanie. Bóg z pewnością nie był bowiem mieszkaniem nikogo z naszego rodzaju, znajdującego się w stanie klątwy, dopóki przez spłodzenie i posiadanie Ducha Kościół Wieku Ewangelii nie zaczął mieszkać w Bogu (Kol. 3:3; Jana 17:21; 1Jana 4:13, 16). Werset 2 pokazuje wieczność Boga. Przekleństwo i restytucja, jako temat tego psalmu, są przedstawione w wersecie 3, natomiast werset 4 czyni aluzję do okresu 1000 lat, kiedy to ma nastąpić powrót, restytucja z wersetu 3. Następnie, w wersetach 5-10, przedstawionych jest piętnaście głównych form zła wynikających z klątwy. Potem Mojżesz (w. 11) zadaje pytanie i podaje odpowiedź, dlaczego dozwolone zostało zło: „Któż zna moc [znaczenie] gniewu twego [wyrażonego w klątwie]? Według bojaźni twojej, jest twój gniew [Twoja klątwa na rodzaj ludzki