Epifaniczny tom 16 – rozdział 7 – str. 309
Zakryta tajemnica
i błogosławienia go (Obj. 21:3-5; 1Piotra 2:4-6; Efez. 2:19-22; 1Kor. 6:19; 3:16,17, Żyd. 9:11,12). Tajemnica ta była także ukryta w mieście Jeruzalem, „które jest [reprezentuje] miastem wielkiego króla” (Mat. 5:35). Jednak nikt w Wieku Żydowskim nie podejrzewał, że Jeruzalem reprezentuje Chrystusa Głowę i Ciało jako Boski rząd na ziemi. Chociaż Stary Testament robi do tego niejasną aluzję (Iz. 66:10-14), dopiero Nowy Testament czyni to jasnym: Obj. 21:9-22:3; Gal. 4:26 – to samo greckie słowo ano (wysoki) jest tutaj użyte w wyrażeniu „górne Jeruzalem”, co u Filip. 3:14 w wyrażeniu „powołanie z góry [ano]”. Dowodzi to, że wysokie powołanie z Filip. 3:14 jest tym samym, jakie posiadają ci, którzy stanowią ano (z góry) Jeruzalem. Wyrażenie to u Gal. 4:26 dowodzi, że niebiańskie powołanie z Żyd. 3:1 i powołanie z 1Piotra 5:10 są takie same jak u Filip. 3:14. Potwierdza to także fakt, że począwszy od Damaszku, dążył do niego i Paweł.
Zauważmy, że praktycznie we wszystkich rozmaitych figurach, pod jakimi ukryta była w Starym Testamencie ta tajemnica – Chrystus, Pomazaniec w was – a także praktycznie w każdym dosłownym wyrażeniu Nowego Testamentu dotyczącym różnych zarysów tej klasy tajemnicy, jest ona obecna w pismach Nowego Testamentu św. Pawła, łącznie z listem do Żydów. Jest to zatem klasa, której powołanie i doskonalenie rozciąga się w okresie od Jordanu aż do naszych czasów i której uwielbienie następuje w czasie pojawienia się Pana (Kol. 3:4; 1Piotra 1:7). To powołanie i doskonalenie jest głównym dziełem Wieku Ewangelii.
Chociaż objawianie tajemnicy Boga rozpoczęto się za dni apostołów, klasa Chrystusa, klasa „zakrytej tajemnicy”, miała być skompletowana dopiero w żniwie, pod koniec Wieku Ewangelii, w czasie brzmienia dźwięku siódmej trąby: „Ale za dni głosu [poselstwa] anioła siódmego, gdy będzie trąbił [ogłaszał poselstwo, co zaczęło się w 1874