Epifaniczny tom 16 – rozdział 6 – str. 281
Drugie piekło Biblii
mocny anioł (Obj. 5:2) reprezentuje Przymierze Zakonu, które w okresie Wieku Żydowskiego nie znalazło nikogo godnego, by stać się interpretatorem i wykonawcą Boskiego planu (księgi). Rozumiemy, że aniołowie z naszego tekstu reprezentują pewne poselstwa prawdy. Kościół nominalny w jego dwóch częściach jest tym wielkim miastem, wielkim rządem religijnym. Z jednego punktu widzenia, powodem, dla którego Babilon upada, jest to, że wszystkie narody upił on swymi błędami, doktrynami nauczanymi w związku z jego unią kościoła i państwa, symbolicznym wszeteczeństwem. Ci, którzy kłaniają się bestii i jej posągowi, to ci, którzy podlegają tym systemom i służą im. Przyjęcie znaku na czoło obrazuje akceptowanie wierzeń, poglądów bestii i obrazu, natomiast znak na rękach wskazuje na praktykowanie ich uczynków. W wielkim czasie ucisku, w którym niszczony jest wielki Babilon, wszyscy tacy dowiedzą się, czym jest Boski gniew, ponieważ będą musieli przechodzić przez te doświadczenia. Boski kielich dla narodów jest kielichem gniewu w tym znaczeniu, że wypływa on z Jego niezadowolenia z narodów. Stwierdzenie, że będą męczeni (basanizo – próbowani, poddawani próbie) ogniem i siarką w obecności Baranka, oznacza, że narody i osoby, które całym sercem i duszą są zjednoczone z tymi instytucjami, będą poddane srogiej próbie podczas ich niszczenia w czasie wielkiego ucisku. Skoro wobec tych instytucji używany jest ogień i siarka, zupełne unicestwienie, będzie to bardzo sroga próba dla ich członków. To próbowanie ma miejsce w obecności Baranka, w czasie gdy nasz Pan jest obecny w Swym drugim adwencie, zgromadzając Swych wybranych. Dym ich męki (lekcja z próbowania ich w tym strasznym doświadczeniu) będzie wznosił się na wieki wieków w tym znaczeniu, że wiecznie będzie pojawiał się w ludzkich umysłach. Nie będzie żadnego prawdziwego odpoczynku serca ani umysłu dla tych, którzy przyjmują doktryny papiestwa i połączonego protestanckiego sekciarstwa, gdy zniszczenie dosięgnie te instytucje, uważane przez nich za Kościół Boga.